کد مطلب: 102252
تاریخ انتشار : جمعه ۱۷ آذر ۱۳۹۶ ساعت ۲۳:۵۰
ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻤﯽ ﮐﺎﺭﺁﻣﺪﺗﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻮﺵﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﯿﻢ ﯾﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺵﺳﻠﯿﻘﻪﺗﺮ ﻭ … ﺍﺯ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. علت این تصور چیست.
ﻣﺜﻼً ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻤﯽ ﮐﺎﺭﺁﻣﺪﺗﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻮﺵﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﯿﻢ ﯾﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺵﺳﻠﯿﻘﻪﺗﺮ ﻭ … ﺍﺯ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﺍﯾﻦ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ۶٧21ض ﺗﺎ ٩۶ ﺩﺭ ﺻﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻗﯿﺎﺱ ﺑﺎ ﻫﻢﺭﺩﯾﻒ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻪﻃﻮﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎه ﻭ ﺩﺭ ﺑﯽﺧﺒﺮﯼ ﻣﺤﺾ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ.
ﺻﺮﻑ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽﻫﺎﯼ ﺣﺮﻓﻪﺍﯼ ﯾﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺕ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﻪﺧﻮﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽﺩﻫﯿﻢ.
ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﯾﺎ ﺳﻄﺢ ﻓﮑﺮ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﻭ ﯾﺎ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﯿﻨﯿﻢ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﺳؤﺍﻝ ﺑﺒﺮﯾﻢ. ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺧﻼﻕ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﻘﺺ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺫﻫﻨﺎً ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ «ﺧﻮﺏ» ﻭ «ﺳﺎﯾﺮ ﻣﺮﺩﻡ» ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﮐﺜﺮ ﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻭﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﯿﻢ.
ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﯾﻦ ﻋﯿﺐ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﺍﯾﻦ پرسشی ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻣﯽﭘﺮﺳﻨﺪ. ﺁﻣﺎﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ، ﺳﻪ تن ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ: «ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﮐﻤﺎﻝﮔﺮﺍ ﻫﺴﺘﻢ، ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﯽﻋﯿﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻡ»، «ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺩﺭﺩ ﺳﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ»، «ﭘﻮﻝ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ، ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺮﺝ ﮐﺮﺩﻥ، ﺍﺻﻼ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ .»، «ﺷﮑﻤﻮ ﻫﺴﺘﻢ، ﻭﻗﺘﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﯼ ﮐﻨﻢ». ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﯿﻮﺑﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽﺩﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻋﯿﺐ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺗﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺴﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻘﺺ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﮕﺮ ﯾﮏ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻗﻮﯼ، ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯ، ﺯﻧﺪه ﻭ ﺳﺨﺎﻭﺗﻤﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. هیچ کس ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﻦ ﺧﺴﯿﺲ، ﺿﻌﯿﻒ ﻭ ﺗﺮﺳﻮ، ﺗﻤﻠﻖ ﮔﻮ، ﺣﺴﻮﺩ، ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮ، ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯ، ﻭ ﻏﯿﺮه ﻫﺴﺘﻢ ﯾﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺎﺭﯼ ﺑﺰﻧﻢ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﻦ ﺧﯿﺎﻟﺒﺎﻑ ﻭ ﺳﻄﺤﯽ ﯾﺎ ﺭﯾﺎﮐﺎﺭ ﻭ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ، ﻗﺸﺮﯼ، ﺍﻧﻌﻄﺎﻑ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ، ﻣﺘﻌﺼﺐ ﺧﺸﮏ، ﺑﯽﺭﺣﻢ، ﺳﻨﮓﺩﻝ ﻭ ﯾﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻏﯿﺮه. ﺍﮔﺮ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﯿﻮﺑﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﻧﻤﯽﺩﻫﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﺎﻭﺭﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﯿﻮﺏ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺍ ﺟﺰﺀ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﯽﺁﻭﺭﻧﺪ.
ﭘﺲ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺭﻭﺑه ﺮﻭ ﻫﺴﺘﯿﻢ: ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﻋﯿﻮﺏ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﻭﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻭﺍﺿﺢ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﺍﮐﺜﺮ ﻣﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺩﭼﺎﺭ «ﺍﻧﺤﻄﺎﻁ ﺑﺰﺭﮔﯽ» ﺷﺪه ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺰﺀ ﺍﻗﻠﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ.
ﺍﺯ ﺩﻭ ﺣﺎﻝ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﯿﺴﺖ : ﯾﺎ ﻋﯿﻮﺏ ﻭ ﻧﻘﺎﯾﺼﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻓﻮﻕ ﺫﮐﺮ ﺷﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ( ﯾﺎ ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺳﻄﺤﯽ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﺑﺮﻭﺯ ﻣﯽﮐﻨﺪ ) ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﮐﺎﻣﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﻭ ﯾﺎ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺑﺎﻭﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﯾﻢ، ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﯿﻮﺏ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽﻣﺎﻥ ﺑﯽﺧﺒﺮﯾﻢ.
ﺍﮔﺮ ﮐﻤﯽ ﺩﻗﯿﻖ ﺷﻮﯾﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﯾﻦ پرسش ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺤﻮهﯼ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺧﻼﻕ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﻢ. ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺧﻼﻗﯿﺎﺕ ﺑﺤﺜﯽ ﻇﺎﻫﺮﺍً ﮐﻬﻨﻪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﺭﻭﺯ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ( ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺧﻼﻕ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺭﺩ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺣﺮﻑﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﮐﻬﻨﻪ ﻣﯽﭘﻨﺪﺍﺭﯾﻢ )، ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭽ ﮑﺲ ﻣﻨﮑﺮ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﺧﻼﻕ ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﺌﻮﺭﯼ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺪ ﮐﺮﺩ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﺯﺍﺭ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ، ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻪ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭﺯﻣﺮ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺍﺧﻼﻕ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬﺭﯾﻢ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﮎ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﻢ. ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﯿﻞ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺋﻢ ﺍﺯ ﺫﻫﻨﻤﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺭﺩ: ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ، ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﯽ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﻃﻠﺒﯽ، ﺑﺪﮔﻮﯾﯽ ﮐﺮﺩﻥ، ﺑﯽﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺷﮑﺴﺖ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ، ﺣﺴﺎﺩﺕ، ﮐﯿﻨﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻤﺎﯾﻼﺕ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺍﺳﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻋﻤﯿﻘﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻓﻮﻕﺍﻟﻌﺎﺩﻩﺍﯼ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
