داستان پرآب چشم بیمه فرهنگیان

روزنامه ایران , 18 بهمن 1396 ساعت 10:21

معاونت پشتیبانی وزارت آموزش و پرورش بدون رعایت تشریفات قانونی معاملات دولتی (برگزاری مناقصه) و بدون نظرخواهی از معلمان، طرح بیمه آتش‌سوزی و زلزله واحدهای مسکونی فرهنگیان را، با یک شرکت بیمه خاص بخشنامه کرده و برخی ادارات کل هم به صورت اتوماتیک و بدون رضایت معلمان حق بیمه را از حقوق کارکنان کم کرده‌اند.


به گزارش ایران خبر، به نظر می‌رسد این طرح، اقدامی در جهت سرپانگه داشتن یک شرکت بیمه ضعیف وابسته به صندوق ذخیره فرهنگیان است. صندوقی که در یکسال گذشته با بحران‌های گوناگونی روبه‌رو بوده است. بسیاری از فرهنگیان در شبکه‌های اجتماعی با تردید به این دستورالعمل بیمه‌ای می‌نگرند. هرچند حق بیمه آتش‌سوزی شرکت‌های بیمه مبلغ ناچیزی است، اما جمعیت میلیونی فرهنگیان این قرارداد را برای شرکت‌های بیمه کم مشتری و نه‌چندان معتبرجذاب کرده است.

بیمه درمانی معلمان هم داستانی پر آب چشم است. دفترچه بیمه خدمات درمانی که تنها یک دلخوشی برای روز مبادا است و اعتبارچندانی ندارد. معلمان در کنار آن نوعی بیمه تکمیلی موسوم  به بیمه طلایی دارند که قرار بود دغدغه‌های درمانی آنها را برطرف کند. در حالی که ماهانه بابت بیمه تکمیلی یک خانواده 4 نفری  از حقوق یک فرهنگی مبلغ 180 هزار تومان کسر می‌شود اما هنگام مراجعه به درمانگاه حتی برای یک سرماخوردگی کوچک باید هزینه ویزیت و بخشی از هزینه دارو و تزریقات و... را بپردازند.
در ادبیات بیمه عنوان طلایی به این معنا است  که شرکت بیمه (بیمه گر)، صد درصد هزینه‌های خدمات پزشکی را پوشش دهد. بیمه طلایی از اردیبهشت سال 89 برای فرهنگیان شاغل برقرار شد و بر اساس یک روال اداری،  نیمی از مبلغ حق بیمه،  توسط وزارتخانه و نیم دیگر توسط شخص بیمه شده پرداخت می‌شود. وزارت آموزش و پرورش اعتبار مالی بیمه طلایی را از طریق صرفه‌جویی در منابع دیگر تأمین می‌کند و تاکنون هیچ یک از وزرای آموزش و پرورش نتوانسته‌اند منابع مالی پایداری برای بیمه تکمیلی فرهنگیان در بودجه پیش‌بینی کنند.
شرکت‌های معتبر بیمه به دلیل ناپایداری وضعیت اقتصادی آموزش و پرورش و بدحسابی در پرداخت بدهی، حاضر به عقد قرارداد طولانی مدت با این وزارتخانه  نیستند و هرسال  مبلغ حق بیمه بیشتری را طلب می‌کنند. در مقابل آموزش و پرورش برای گرفتن تخفیف متوسل به چانه زنی بیهوده می‌شود. نتیجه این فرآیند این است که شرکت‌های معتبر با آموزش و پرورش قرارداد نمی‌بندند. شرکت‌های بیمه، مؤسساتی انتفاعی و تجاری هستند و میزان تعهدات آنها بستگی به میزان حق بیمه‌ای دارد که توسط بیمه‌گذار پرداخت می‌شود. هرچه حق بیمه بیشتری پرداخت شود، شرکت بیمه خدمات بیشتر و بهتری ارائه می‌دهد.
وقتی آموزش و پرورش، تقریباً با نصف مبلغ متعارف، با یک شرکت  قرارداد می‌بندد، معنایش این است که اولاً باید با شرکت بیمه دسته چندم قرارداد ببندد. ثانیاً شرکت بیمه هم متقابلاً با گنجاندن بندهایی در قرارداد کیفیت و کمیت خدمات ارائه شده را کاهش می‌دهد و بیمه شده وقتی برای درمان مراجعه می‌کند با این واقعیت تلخ مواجه می‌شود که بیمه‌اش از جنس طلای تقلبی است. کارکنان سازمان‌ها و نهادهایی که بیمه قوی درمانی دارند از سوبسید مناسب دستگاه متبوع از محل درآمدهای اختصاصی برخوردارند. اما آموزش و پرورش که کیسه‌اش خالی است، برای پرداخت سوبسید کمتر سراغ شرکت‌های بیمه ضعیف و غیرمعتبری می‌رود که خدمات مناسبی ارائه نمی‌دهند.
بازنشستگان فرهنگی که با افراد تحت‌تکفل خود حدود یک میلیون و سیصد هزار نفر هستند، بیش از شاغلان فرهنگی به بیمه تکمیلی قوی و مطمئن و بادوام نیاز دارند، زیرا  افراد بالای 60 سال بیشتر در معرض بیماری قرار دارند و پرداخت هزینه‌های سنگین درمانی یکی از نگرانی‌های اصلی بازنشستگان به خصوص بازنشستگان کم‌درآمد است.  در حال حاضر چشم‌انداز روشنی هم برای بیمه تکمیلی مناسب بازنشستگان وجود ندارد.


کد مطلب: 105830

آدرس مطلب: https://www.irankhabar.ir/fa/doc/news/105830/داستان-پرآب-چشم-بیمه-فرهنگیان

ایران خبر
  https://www.irankhabar.ir