کد مطلب: 111875
تاریخ انتشار : شنبه ۸ ارديبهشت ۱۳۹۷ ساعت ۰۸:۴۱
دیدار رهبران کرهشمالی و کرهجنوبی در روستای پانمونجوم در این موقعیت تاریخی حامل پیامهای ویژه است
ایران خبر/ دیدار رهبران کرهشمالی و کرهجنوبی در روستای پانمونجوم در این موقعیت تاریخی حامل پیامهای ویژه است. چند سال قبل زمانی که رهبر جوان کرهشمالی به قدرت رسید، در مواضعی رادیکال امریکا را تهدید به حمله اتمی کرد. در آن زمان بسیاری از تحلیلگران حرکت «کیم جونگ اون» را در چارچوب دستیابی به سلاحهای اتمی یک حرکت تهدیدآمیز و در عین حال موفق در برابر امریکا تحلیل کردند. اما اکنون شاهد عقبنشینی غیر تاکتیکی «اون» هستیم. چرا که قبل از آغاز مذاکرات، ولو به صورت موقت، با تعلیق فعالیتهای هستهای و موشکی خود، آن را بهعنوان یک اقدام عملیاتی و پیش زمینهای برای ورود به مذاکرات، کنار گذاشت.
مذاکرات «اون» و «این» همچنین پیشزمینه دیدار او با ترامپ ارزیابی میشود. ترامپ مبنای سیاست خارجی خود را بر اساس مکتب جکسونیستی بنیان نهاده و وجه رادیکال این مکتب را تشدید کرده است. به این ترتیب که اگر در استراتژی استفاده از قدرت نظامی، دو مرحله تهدید به حمله نظامی و سپس خود حمله نظامی در نظر گرفته میشود؛ در دوره ترامپ بخشی میانی هم تحت عنوان «نمایش قدرت نظامی» در نظر گرفته شد. امریکا تا پیش از روی کار آمدن ترامپ از تهدیدهای کره شمالی استفاده کرد تا بتواند بیشترین نیروی نظامی خود را به بهانه رویارویی با تهدید این کشور به منطقه گسیل دارد. با آمدن ترامپ ادبیات امریکا تغییر کرد و خود وی به تهدید آشکار کرهشمالی (با توئیتهایی که منتشر میکرد) و همچنین تهدید پنهان آن (مثل آنچه در پشت صحنه سفر اخیرش به منطقه و دیدار با رهبر چین انجام شد و از طریق او تهدیدهایش را مطرح کرد) روی آورد.
در نگاهی به آینده روابط کره شمالی و امریکا این پیشبینی را میتوان در نظر داشت که روابط توأم با فراز و نشیبی داشته باشند. با این حال امریکا تلاش میکند، به سمت یک فضای مسالمتآمیز حرکت کرده و پرونده کره شمالی را از منظر دشمن متخاصم بسته و به یک چالش نرم در جهت ایجاد فضای مثبت برای همکاری تبدیل کند. ترامپ در این راه اهمیتی نیز به اعتماد بخشی به«اون» نمیدهد. زیرا صحنه بینالمللی صحنه اعتماد نیست، صحنه کنش متقابل برای دستیابی به منافع است.
در عرصه بینالملل سیاستمدارانی همچون نیکسون میگویند ما نه دوست دائم داریم، نه دشمن دائم؛ ما منافع دائم داریم. اما من میگویم نه دوست، نه دشمن و نه منافع دائم، هیچکدام وجود ندارد. اون میداند که امریکا بارها و بارها از پیمانهای مختلف بینالمللی خارج شده است. اما نمیخواهد وارد جنگی شود که چین هم نگران آن است. ضمن آنکه نباید فراموش کرد، ترامپ نیز به مذاکره و دیدار با رهبر کره شمالی نیاز دارد. او میخواهد مذاکره با کرهشمالی را بهعنوان دستاورد دور اول ریاست جمهوری خود قرار داده و میخواهد از آن هم برای تأثیرگذاری روی انتخابات میان دورهای کنگره امریکا استفاده کند و هم آن را پلی برای پیروزی در دور آتی انتخابات ریاست جمهوری امریکا سازد.
ترامپ این نوع مذاکره قلدرمآبانه را میپذیرد، چون خود آن را تبیین کرده است. او اگر برجام را با وجود بینالمللی بودن توافق بر سر آن، نمیپذیرد، از اینرو است که خود بانی آن نبوده است. او اگر برجام را بهعنوان یک عامل تبلیغاتی خود در انتخابات 2016 انتخاب کرد، برای آن بود که بتواند علیه هیلاری کلینتون که حامی برجام و سیاستهای اوباما بود، عمل کند. اما در عمل طی یک و نیم سال اخیر کاری علیه برجام نکرده است. چرا که بر اساس استراتژی جوجیتسو با سه تاکتیک تحریک کردن، جا خالی کردن و پرتاب کردن حرکت میکند. او ایران را تحریک میکند تا از برجام خارج شود و خارج شدن ایران در برجام را بهعنوان بهانهای برای به راه انداختن اجماع بینالمللی علیه ایران تلقی کرده و روی آن تبلیغ کند. لذا در آینده نزدیک هم تصور میکنم که او تلاش میکند برجام را در حالت برزخ گونه نگه دارد. کما اینکه در مذاکرات هفته گذشته با مکرون نیز همین مسیر را پی گرفت که یا با طرح اصلاح در برجام ایران را تحریک به خروج از برجام کند یا تحت عنوان همسویی با اروپا، برجام را در حالت برزخ قرار دهد./ روزنامه ایران