به گزارش ایران خبر، در دبیرستان‌های علمیه و دارالفنون درس خواند و در سال 1330 به دانشگاه تهران رفت تا زبان و ادبیات فرانسه بخواند اما برحسب علاقه و چون این امکان فراهم بود، یک سال بعد، باز هم در کنکور شرکت کرد و در رشته دندانپزشکی برگزیده شد. او که در همین زمان در اداره هنرهای دراماتیک - که ازجمله ادارات تابعه وزارت فرهنگ و هنر بود - فعالیت می‌کرد، به ترجمه نمایشنامه‌هایی از ادبیات فرانسه نیز اشتغال داشت و حدود 40 نمایشنامه تک پرده‌ای را از فرانسوی به فارسی ترجمه کرد و برخی از آنها چون «مکتب بیوه‌ها» نوشته ژان کوکتو، در دی 1340، به کارگردانی عزت‌الله انتظامی و بازی فخری خوروش، نصرت پرتوی، جمیله شیخی، حسن زندی و خودِ انتظامی در تئاتر زنده تلویزیونی اجرا شد.
در سال 1343 بورس آموزشی کارگردانی تئاتر به او تعلق گرفت و راهی فرانسه شد. او در این سفرِ یک ساله، افزون بر کسب آموختنی‌ها، هر روز به تماشای تئاتر می‌نشست و سبب شد تا بسیار بر او تأثیر بگذارد و حتی شاید بتوان گفت ذهنش را سامان داد. پس از بازگشت، در 18 مهر 1344، با گشایش تماشاخانه سنگلج که آن زمان، 25 شهریور نام داشت، به عنوان نخستین مدیر این مجموعه فرهنگی مشغول شد. تماشاخانه‌ای که جایی برای به روی صحنه رفتن نمایش‌های ایرانی بود. سه سال بعد، به خوزستان رفت تا در دزفول و اهواز، مأموریت خارج از مرکز برای پزشکان بگذراند؛ اما چون هنوز دل در گرو تئاتر داشت، اداره کلاس‌های تئاتر در اداره فرهنگ و هنر اهواز را به او سپردند و بدین ترتیب توانست نقشی برجسته در تئاتر خوزستان ایفا کند. رضا فیاضی در جایی، درباره او گفته است: « ایشان به یک‌باره سطح کاری ما را ارتقا داد و ما را با نمایش‌های خوب دنیا آشنا کرد. قبل از اخذ مدرک دیپلم، تئاترهای خیلی زیادی کار کردم که در این بین نقش آقای طباطبایی قابل توجه بود. به همراه آقایان حمید لبخنده، رضا خندان، سعید صدیقیان و ارژنگ فرخ‌پیکر از شاگردهای آقای طباطبایی بودیم. ایشان زحمت فراوانی برای ارتقای سطح تئاتر استان خوزستان کشید». حضور طباطبایی در خوزستان، تا سال 1354 تداوم یافت. در این زمان، به دعوت بهرام بیضایی که در آن زمان، مدیر گروه تئاتر دانشکده هنرهای زیبا بود، تدریس را آغاز کرد.
فعالیت‌های اجرایی در عرصه تئاتر، هیچ گاه عاملی نشد تا قلم از دستش رها شود که محصول آن، تألیف «نقش مراکز آموزش تئاتر در تحول و گسترش هنر نمایش ایران» و ترجمه آثاری چون «تئاتر و مسائل اساسی آن» اثر میشل ویینی، «خاموشی دریا» اثر ژان برولر(ورکور)، «فراموش شدگان» اثر لوئیس بونوئل، «بازی کشتار» اثر اوژن یونسکو (ترجمه مشترک با داوود رشیدی) شد.
شاید ذکر این نکته بد نباشد که او «در گوش سالمم زمزمه کن» نوشته ویلیام هَنلی را هم به فارسی برگرداند که قرار بود به کارگردانی جعفر والی و بازی ایرج راد و داریوش مودبیان به روی صحنه برود، اما عمر والی به دنیا نماند. او که البته بالاخره در 12 بهمن 1393، در اختتامیه سی و سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر، به همراه جعفر والی، بدرالسادات برنجانی و احمد سپاسدار مورد تجلیل قرار گرفت و قدرش در جایی دانسته شد، آخرین کاری که در جایگاه کارگردان، به روی صحنه برد، «اتاق خصوصی» در بهمن 1379 بود که البته طراحی نور آن را هم مرتضی ممیز برعهده داشت و تندیس جشنواره نوزدهم تئاتر فجر را هم به ارمغان آورد./روزنامه ایران
