داخلی صفحه جامعه آرشيو خبر

سیل در کمین طرح اشتغالزایی سازمان جنگل‌ها!

در میان حرف‌های ابدالی، معاون محیط زیست خبر دیگری هم وجود دارد که نگرانی مضاعف را در بین فعالان حوزه محیط زیست و منابع طبیعی به‌دنبال داشته است. به گفته ابدالی در تفاهمنامه بسته شده با پیمانکار، خبری از دیوار حائل برای جلوگیری از ایجاد سیلاب در جاده در دسترس تعریض نیست. به گفته او این منطقه سیلابی است و تعریض جاده بدون دیواره حائل، سیلاب بیشتری در منطقه ایجاد می‌کند!

 با وجود این، مدیرکل منابع طبیعی استان در حالی سفت و سخت پشت تعریض جاده و ساخت پارک تفریحی در دل یکی از ذخیره‌گاه‌های مهم و نادر زاگرسی ایستاده که مسئولیتی در قبال فعالیت پیمانکار در منطقه حفاظت شده را متوجه اداره کل تحت مدیریت خود نمی‌داند: «پیمانکار از سوی استانداری و راه و شهرسازی انتخاب شده و با ما قرارداد ندارد.» همین نقطه سر زخم کهنه بلوط زارهای ایلام را در میان حرف‌های فعالان محیط زیست باز می‌کند.«مهدی مؤمنی» یکی از فعالان حوزه محیط زیست استان در گفت‌و‌گو با «ایران» مهم‌ترین مشکل فعالان محیط زیست و منابع طبیعی با تصمیم گیران دولتی در ایلام را ناشی از مفهوم «توسعه» از نگاه مسئولان می‌داند. به گفته مؤمنی، مسئولان، توسعه را در ایجاد راه و حذف گردنه و گیرهای ترافیکی می‌دانند، بدون اینکه نگاه زیست محیطی داشته باشند. او فعالان معترض محیط زیست را مخالف توسعه نمی‌داند اما یادآوری می‌کند که نمی‌توان با زبان لودر و تبر با محیط زیست یک منطقه زاگرسی سخن گفت و نام آن را توسعه گذاشت.به گفته مؤمنی جاده ایلام به سرابله را روز اول بدون توجه به نقشه‌های هوایی با ایجاد ده‌ها پیچ و گردنه ساختند. در حالی که می‌توانستند با یک تونل مسیر را کوتاه‌تر کنند. او می‌گوید: «مسئولان بدون نقشه، لودر می‌اندازند، دیواره‌های خاکی- جنگلی را تخریب می‌کنند و درختان بلوط سر راه را از ریشه می‌زنند.» با وجود این «احمدی» مدیرکل منابع طبیعی تأکید می‌کند که حتی یک درخت قطع نشده. برخلاف نظراحمدی، فعالان محیط زیست ایلام مدعی هستند مجریان صدها درخت بلوط را برای تعریض این جاده از دم تیغ گذرانده‌اند.

باز هم درخواست‌های مردمی!

مدیرکل منابع  طبیعی  درخواست‌های مردمی را یکی از دلایل اصرار بر ساخت پارک در دل زیستگاه نادر ارغوان می‌داند و می‌گوید: «محل مورد مناقشه در زون حفاظتی (منطقه حفاظتی) نیست.» او آدرس مردمی را می‌دهد که در نمازجمعه از احمدی خواسته‌اند در دل منطقه حفاظت شده، تفرجگاه درست کند:«به من می‌گویند وقتی میهمان برای ما می‌آید، نمی‌دانیم برای تفریح به کجا ببریمشان!» «مهدی مؤمنی» در واکنش به حرف‌های احمدی می‌پرسد: «چرا فکر می‌کنید باید وسط جنگل‌ها اتوبان بزنیم و با ماشین تا بالای کوه برویم؟» او این نگاه را یکی از دلایل زخم‌های انسانی به منابع طبیعی می‌داند. جنگل‌های ارغوان حتی پیش از این تعریض هم، از رهگذر حضور گردشگرانی که آتش پیک‌نیک‌‌شان را به عمق جنگل‌ها برده بودند، زخم دید و طعمه حریقِ عدمِ مسئولیت در گردشگری شد. سؤال دیگری هم در ذهن بسیاری از فعالان رژه می‌رود! چرا در زمانی که آفت‌هایی چون «قارچ زغالی» و «لوراتوس» بخشی از جنگل‌های بلوط ایلام را خشک کرده؛ توسعه شهر و ایجاد تفرجگاه‌ها را به داخل جنگل‌های زاگرسی برده‌اند. آمارهای سازمان جنگل‌ها در سال 93 از خشک شدن 64 هزار هکتار از جنگل‌های ایلام خبر می‌دهد. مؤمنی جنگل‌های بلوط را دیواره سبزی در مقابل «ریزگردهای عربی» می‌داند. این ریزگردها تحفه عراقی‌ها و سوری‌ها برای جغرافیای شکنده ایران است! به گفته او هر درخت به طور میانگین سالانه 50 کیلوگرم گرد و غبار را جذب می‌کند. به اعتقاد مؤمنی تخریب جنگل‌های زاگرسی نه تنها ایلامی‌ها را در مقابل ریزگردهای داخلی و خارجی بی‌دفاع‌تر می‌کند که باعث انقراض یا کوچ حیات وحش آن هم می‌شود.