کد مطلب: 120847
تاریخ انتشار : دوشنبه ۱۶ مهر ۱۳۹۷ ساعت ۰۹:۱۷
نمایش «تئاتر» یا «نمایشی در ستایش تئاتر» با کارگردانی سه نام مطرح در عرصه هنرهای نمایشی ایران، پانتهآ پناهیها، الهام کردا و صابر ابر، نمایشی است با ایدهای جالب و ارزنده. این نمایش ادای دینی است به بزرگان تئاتر جهان و ایران، از سوفوکل و شکسپیرگرفته تا بیضایی و چرمشیر.
به گزارش
ایران خبر،
این احساس وظیفه در ادای دین به نامآورترین نمایشنامهنویسان جهان سبب شده است نمایش بیش از آنکه در ستایش تئاتر باشد، به کشکولی تبدیل شود از تکههای نمایشنامههای معروف یا به عبارت بهتر، مجموعهای از نمایشنامههایی تکهشده. به نظر میرسد استراتژی خاصی در این برگزینش وجود نداشته است. اجرایی بدین شکل را نمیتوان اجرایی اپیزودیک دانست و بهترین توصیف برای آن شاید «اجرای مروری» باشد.
در بازخوردی که از بینندگان این کار وجود داشت، رغبت بیشتر ایشان به دو قطعه از نمایشنامههای دو نویسنده ایرانی، بهرام بیضایی و محمد چرمشیر بود. بویژه قسمت «شازده خانم» از نمایشنامه «افرا»، نوشته بهرام بیضایی از معدود بخشهایی بود که هم در زمان اجرا مورد توجه تماشاچیان قرار گرفت و هم پس از اجرا بیشترین حجم گفتوگوی بینندگان را به خود اختصاص داده بود. دلیل این امر را بیش از اشتراک فرهنگی باید در تفاوت ژانر جستوجو کرد. بیشتر نمایشنامههای انتخابشده برای این اثر، تراژدی است و این یکدستی میتواند در بیننده ایجاد ملال کند. به این موضوع باید نوع کارگردانی را نیز اضافه کرد. اگر بناست کاری کارگاهی انجام گیرد، بهترین گزینه شاید همین برگزینههایی از نمایشنامههای کلاسیک عالم تئاتر باشد. اما در این صورت ضروری است در آگهیهای اثر، کارگاهی بودن آن به بیننده یادآوری شود تا مخاطب هنگام تماشای نمایش دچار سردرگمی یا سرخوردگی نشود.