کد مطلب: 124979
 
تاریخ انتشار : دوشنبه ۳ دی ۱۳۹۷ ساعت ۱۱:۲۶
مرضیه برومند، معتقد است، برای قصه گفتن باید قصه خودمان را بگوییم، کنجکاو باشیم و کتاب بخوانیم.
 
به گزارش ایران خبر،  مرضیه برومند در مراسم بزرگداشت خود که شامگاه یک‌شنبه در کتابخانه ملی برگزار شد، با مطرح کردن این سوال که چگونه قصه بگوییم، گفت: من فکر نمی‌کنم که قاعده خاصی وجود داشته باشد، قصه‌گویی کاری غریزی است و اکتسابی نیست، باید از آغاز در ذات هنرمند وجود داشته باشد. درباره من این غریزه کنجکاوی توجه و دقت به اطرافم بوده و بازگو کردن آن‌چه به نظرم جالب بود. من در هشت سالگی اتفاقات را می‌دیدم و قصه‌شان را تعریف می‌کردم. من هنوز هم کنجکاو و فضول به دنبال قصه‌های مردم هستم. من در دبستان گروه تئاتر داشتم و در سال‌های دبیرستان با حضور دوستی چون سوسن تسلیمی، کارهای بیشتری کردم. من همیشه بازیگوش بودم، حتی در دانشگاه هم به شیطنت ادامه دادم و تا تعهد دادن هم رفتم. هر هفته با مادرم به سینما می رفتیم
این کارگردان افزود: خانه ما پر از دیوان شعر بود، از همان بچگی از طریق کتابخانه پدرم، با کتاب‌ها دوست شدم. مادرم هم باید ما را هر هفته به سینما می‌برد و اگر خودش نمی‌توانست، به یکی از آشنایان می‌سپرد و ما هیچ اتفاقی برایمان نمی‌افتاد. در 13 سالگی، اتفاق عجیبی افتاد، دبیر شیمی ما گفت کتابخانه راه بیندازیم و یک قوطی به ما داد که آن را پر از پول کنیم. ما از راه‌های مختلف پول جمع کردیم و حتی به زور از بچه‌ها و خانواده‌هایمان پول گرفتیم، وقتی قوطی پر شد، با راهنمایی خانم هاشمی کتاب‌ها را خریدیم و در کتابخانه چیدیم.
---
باید هفته ای یک کتاب می خواندیم
برومند ادامه داد: ما باید هفته‌ای یک کتاب می‌خواندیم، در همین حال شیمی ما هم بهتر شد. ما به لطف خانم هاشمی، زنگ کتاب داشتیم، من در این کتاب‌ها، به سرزمین‌شان سفر کردم، دردها و رنج‌ها را لمس کردم و قصه پناهی شد که حرف بزنم و آرمان‌هایم را تصویر کنم. من هر چه ساختم به آن باور دارم، من به خیر و شر مطلق اعتقاد ندارم و در کارهایم، آدم تمام خوب و تمام بد ندارم. من شخصیت‌های کارهایی که کرده‌ام را همیشه دوست داشتم و به آن‌ها حق دادم، البته همیشه یک نفر بوده که کار درست را انجام بدهد.
هرگز در قصه‌هایم آب نبستم
وی افزد: من هرگز در قصه‌هایم آب نبستم اما حالا که به عقب برمی‌گردم می‌بینم ریتم برخی کارهایم، کند بوده. من دوست ندارم مخاطبم را آزار بدهم، به همین دلیل حتی غمگین‌ترین موضوعات را غم‌آلود مطرح نکرده‌ام، من به آینده امیدوارم. من در جواب این سوال که چگونه قصه بنویسیم می‌گویم، هر کدام فقط باید قصه خودمان را بگوییم، این قصه حتما درست است و مخاطب دارد.
برومند در پایان از حاضران خواست به یاد معلمش، خانم منظر هاشمی سیاهپوش، کف بزنند./ایرنا
منبع : ایران آنلاین