داخلی صفحه سیاست آرشيو خبر

آنان به این منظور که جایگاه خود را در منطقه خود تثبیت کنند و بتوانند بار دیگر از حوزه انتخابیه خود رأی بگیرند، به دنبال این می‎روند تا بودجه‎هایی به تصویب برسد که واقعاً در اولویت ملی نیست. به عبارت دیگر، همین قدر که احساس بشود در حوزه انتخابیه خود این ساختمان، این پل، این فرودگاه و... ساخته شده همین برایشان کافی است. در حالی که اگر نیازهای آن منطقه را در نظر بگیریم، اولویت با احداث راه آهن سراسری یا پروژه‏ای بوده که بیشتر جنبه ملی داشته است. ولی متأسفانه همیشه تعدادی حضور دارند که اولویت‏ ها را قربانی منطقه‏‌گرایی می‌کنند تا به موکلان خود نشان بدهند که توانستند در منطقه خودشان این کار را انجام دهند تا رأی آنان را در دوره بعدی از آن خود کنند.

با یک بررسی کوتاه می‎توان فهمید که کم نیستند سدهایی که نباید ساخته می‎شدند، فرودگاه‏ هایی که نباید تأسیس می‎شدند و خیلی از پروژه‎هایی که اساساً معلوم نیست که چقدر ایجاد آنها درست بوده است. کارخانه فولاد، کاشی‎سازی، سیمان را در جایی احداث کرده‌‏اند که اساساً قاتل محیط زیست بوده است. نباید آن را احداث می‎کردند اما نمایندگان آن را احداث کردند برای اینکه به مردم نشان بدهند که ما آن کارخانه را احداث کردیم، این تعداد از افراد سر کار رفتند و رونق اقتصادی به وجود آمده است. در حالی که چند سال بعد آن منطقه و طبیعت آن یا نابود شده یا با مشکلات اساسی روبه‎رو شده است. متأسفانه این موضوعات وجود دارد و واقعاً نمی‌توان کاری برای حل آن کرد. چرا که بودجه ای را تصویب کردند و از حالا به بعد این نمایندگان مجلس هستند که در حقیقت نقش اصلی و اساسی را برای تنظیم آن بازی می‎کنند.

واقعاً نمی‌‏دانم چگونه می‎توان از این مشکلی که وجود دارد، گذشت. البته یکی از نکات مهم بودجه در دولت روحانی شفافیت آن است. موضوعی که بخصوص در بخش‎های فرهنگی و تبلیغاتی میزان دریافتی نهادها را مشخص کرده و دولت این بار هم نشان داده که یک سری سازمان‌ها و نهادهایی که کارشان تبلیغات است، چقدر بودجه به آنها اختصاص می‎یابد و در مقابل، محیط زیست، دانشگاه تهران، وزارت بهداشت، آموزش و پرورش چقدر برخوردار خواهند بود. این مسأله قابل تأملی است که قوه مجریه بتواند نشان دهد که چقدر از سرمایه ملی خرج تبلیغات و امور نظامی و فرهنگی و قوه قضائیه می‎شود و چقدر سهم عمران

و آبادانی کشور.