به گزارش ایران خبر،6 مرداد 95، وقوع درگیری منجر به قتل به پلیس تهرانسر اطلاع داده شد. پسری 26 ساله با ضربه چاقو، دختر 23 ساله همسایه‌شان را کشته و متواری شده بود. در ابتدای جلسه، پدر و مادر مقتول درخواست قصاص کردند. سپس متهم در جایگاه ایستاد و گفت: «از کودکی با سمیه و خانواده‌اش همسایه دیوار به دیوار بودیم. وقتی بزرگ‌تر شدم به او دل بستم و چهار سال با هم دوست بودیم تا این که مدتی پیش از قتل، بین‌مان اختلاف ایجاد شد. شک کردم پای مردی دیگر در میان باشد. روز حادثه با سمیه در پارکینگ خانه‌شان قرار گذاشتم. امیدوار بودم نیاید، اما آمد. وقتی از ماجرا پرسیدم گفت یک نفر هست که دو سه ماه پیش با او آشنا شده اما نه به دار است و نه به بار. وقتی این حرف را شنیدم به بهانه آوردن کادو به سمت ماشینم رفتم و چاقویم را برداشتم. با آن ضربه‌ای به سمت سمیه زدم و فرار کردم. چند دقیقه بعد، در تماس با پدرم از فوت سمیه باخبر شدم و خودم را به کلانتری معرفی کردم.»
متهم با بیان این که زمان حادثه پنج ماه از خدمت سربازی‌اش گذشته بود، در آخرین دفاع خود نیز گفت: «من لیسانس مخابرات دارم. همه زندگی‌ام سمیه شده بود. او را دوست داشتم اما همه چیز در عرض چند ساعت نابود شد. از سال 89 تحت نظر روانپزشک بودم و قرص‌هایی که می‌خوردم در وقوع این حادثه نقش داشت. وقتی به زندان افتادم، یک بار خودکشی کردم و یک بار هم قصد انجام این کار را داشتم که بقیه مانع شدند. 21روز هم در بیمارستان امین‌آباد بستری شدم. زندگی برای من ارزش چندانی ندارد چون به هدف و علاقه‌ام نرسیدم.» در پایان دادگاه قضات برای صدور رای وارد شور شدند.
