به گزارش
ایران خبر، با این حال با توجه به یک سلسله گزارشهای منتشرشده در مورد کمپین قتل و غارت مسلمانان میانمار توسط ارتش این کشور مشخص شده که از اواخر ماه آگوست بیش از ٦٠٠هزار مسلمان روهینگیایی از کشورشان فرار کردهاند. سازمان ملل میگوید که این سریعترین جابهجایی و مهاجرت انسانها از زمان نسلکشی رواندا است.
اما در میانمار و حتی در ایالت راخین، بسیاری از افراد ازجمله بودايیان وقوع هرگونه پاکسازی قومی را کاملا انکار میکنند. مقامات دولتی، مخالفان سیاسی، رهبران مذهبی و حتی بسیاری از فعالان حقوق بشری محلی، پشت این روایت، همنوا و متحد شدهاند: مسلمانان روهینگیا حق شهروندی در کشور میانمار که دارای اکثریت بودایی است، ندارند و حالا اقلیت مسلمان به اشتباه برای ربودن احساس همدردی مردم جهان تلاش میکنند.
رسانههای اجتماعی این پیام را تقویت کرده است که کارکنان بینالمللی کاملا از مسلمانان روهینگیا طرفداری میکنند؛ در حالی که دولت میانمار دسترسی آژانسهای کمکرسانی به مردم روهینگیا که هنوز در میانمار گیر افتادهاند را مسدود کرده است. این افراد در حدود ١٢٠هزار نفر هستند که در اردوگاههایی در ایالت راخین مرکزی و دهها هزار نفر نیز در شرایط نامساعدی در شمال کشور ساکن شدهاند. مقامات میانمار در پاسخ رسمی به گزارشهای سازمان ملل در مورد سوزاندن روستاها و هدفگیری غیرنظامیان میگویند که مردم روهینگیا خودشان دست به چنین اقداماتی علیه خودشان زدهاند.
دکتر «وین مایات آیه» وزیر رفاه اجتماعی و رئیس حزب ملی دموکراسی در راخین میگوید: «هیچ موردی از کشتار غیرنظامیان مسلمان توسط نیروهای نظامی وجود ندارد.» او میگوید: «مردم مسلمان خودشان یکدیگر را میکشند.»
وقتی خبرنگار نیویورکتایمز در مصاحبهای از او در مورد شواهد بسیار زیادی که علیه ارتش میانمار وجود دارد، پرسید، گفت که دولت میانمار هیچ بازرسی را برای تحقیقات در مورد مسلمانان فراری به بنگلادش نفرستاده است؛ اما بهزودی این کار را خواهد کرد.
وزیر رفاه اجتماعی با طعنه به خبرنگار نیویورکتایمز گفت: «ممنون که در این مورد به ما یادآوری کردید.» مردم روهینگیا که به گویش بنگالی صحبت میکنند و با سایر اقلیتهای قومی میانمار متفاوت هستند، نسلهای زیادی است که ریشه در ایالت راخین دارند. تنشهای عمومی میان روهینگیاییها و بودايیان راخین در جنگ جهانی دوم شدت گرفت؛ زمانی که بوداییهای راخین خود را متحد ژاپنیها میدیدند، اما مردم روهینگیا به بریتانیا نزدیک شدند.
اگر چه بسیاری از روهینگیاییها حتی زمانی که میانمار –یا برمه- در سال ١٩٤٨ استقلال خود را به دست آورد، به عنوان شهروندان این کشور به شمار میآمدند، اما گروههای نظامی این کشور که در سال ١٩٦٢ به قدرت رسیدند، شروع به پایمالکردن حقوق روهینگیاییها کردند و پس از تصویب قانون محدودیت شهروندی در سال ١٩٨٢ اکثر روهینگیاییها بیخانمان شدند.
دولت میانمار معمولا از روهینگیاییها به عنوان بنگالی یاد میکند که دلالت دارد بر اینکه آنها به بنگلادش متعلق هستند. مردم نیز عموما آنها را با اصطلاح «کالار» میشناسند؛ صفتی که برای همه مسلمانان به کار میبرند. این نامگذاری بسیار حساسیتزا است که این ماه، آنگ سان سوچی، برند جایزه صلح نوبل و رهبر دوفاکتوی دولت، از مسلمانان روهینگیا با عنوان «آنهایی که به بنگلادش رفتهاند» یاد کرد. برخی از سیاستمداران قومی ایالت راخین، از مهاجرت مردم روهینگیا به عنوان اتفاق خوب یاد میکنند. «داو خین ساوای»، یکی از اعضای پارلمان راخین از شهر «راتدانگ» میگوید: «همه بنگالیها در مدارس مذهبیشان یاد میگیرند که چگونه وحشیانه حمله کنند و بکشند؛ ناممکن است که با آنها در آینده زندگی کرد.»
راهبان بودایی و استادان اخلاق در آن سرزمین، پرچمدار کمپینی بودهاند که مسلمانان روهینگیایی را فاقد احساسات انسانی نشان دهند. در ویدیوهای منتشرشدهای میبینید که راهبان افراطی از مردم روهینگیا با صفات «مار» یا بدتر از آن «سگ» یاد میکنند. خارج از صومعه آقای «یوتومین گالا» در شهر «سیتوه» احساسات متفاوتی از واقعیت انعکاس یافته است. یکی میگوید صومعه که باید پناهگاهی برای اقوام راخین باشد که از مناطق درگیری فرار کردهاند، هیچ کمکی را از آژانسهای بینالمللی قبول نمیکند. دیگری میگوید که ورود گروههای مختلف مذهبی خوشایند نبوده است.
راهب بزرگ ادعا کرده که مقانات راخین، یک خودرو متعلق به صلیبسرخ را متوقف کرده که مملو از سلاحهایی برای رساندن به ستیزهجویان روهینگیایی بود که در ماه آگوست به نیروهای دولتی حمله کرده بودند. آقای «یوتومین گالا» ادعا کرده که دینامیتهایی در کاغذ با لوگوی صلیبسرخ پیچیده شده بودند. مقامات صلیبسرخ این اتهامات را بشدت رد کردهاند. راهب بزرگ گفت: «ما به جامعه بینالملل اعتماد نداریم. آنها از تروریستها طرفداری میکنند.» در صومعه دیگری در شهر سیتوه یک راهب سالمند، به نام «یوبودانتا تاما» مکالمه من با یک راهب جوان را با تکاندادن دستش در مقابل صورت من متوقف کرد و به زبان انگلیسی گفت: «برو! برو! برو گمشو مردک عاشق کالارها!»
احساسات عمومی نسبت به مسلمانان –حدود ٤درصد جمعیت میانمار را تشکیل میدهند و شامل چندین گروه قومی ازجمله روهینگیا هستند- در سراسر استان راخین گسترش یافته است. در انتخابات سال ٢٠١٥، هیچیک از احزاب عمده سیاسی حتی یک کاندیدای مسلمان هم نداشت. امروز هم براي نخستينبار از زمان استقلال کشور حتی یک مسلمان در پارلمان حضور ندارد.
چند ساعت پس از خروج از «یانگون»، بزرگترین شهر این کشور، به روستای «سین ماکا» رسیدیم. رئیس این روستا به نام «یوآیه سوئه» گفت که بسیار مفتخر است که یکی از روستاهای مسلماننشین میانمار را مدیریت میکند. او از اینکه با ایجاد محدودیتهایی مسلمانان را کنترل میکند، خوشحال بود. او گفت: «اینجا از حضور کالارها استقبال نمیشود؛ چراکه آنها رفتار خشونتآمیز دارند و به صورت وحشتناکی زنان و کودکانشان تکثیر میشوند!» «یوآیه سوئه» با بیان اینکه تا پیش از این، هیچ مسلمانی را ملاقات نکرده، گفت: «من باید از فیسبوک متشکر باشم که اطلاعات واقعیای را از مسلمانان به من داد.»
پیامهای رسانههای اجتماعی در میانمار خشم و تعصب زیادی را برانگیخته است. گر چه دسترسی به تلفنهمراه تنها چند سال پیش آغاز شد، اما اکنون حدود ٩٠درصد مردم تلفنهمراه هوشمند دارند. برای بسیاری از آنها، فیسبوک تنها منبع اطلاعاتی آنهاست و این افراد اصلا قادر به تشخیص اطلاعات درست و گزارشهای معتبر از اخبار نادرست و جعلی نیستند. یکی از پیامهایی که به طور گستردهای در فیسبوک منتشر شد، از سوی سخنگوی دفتر خانم سوچی بود که گفته بود، در اردوگاههای آموزشی شبهنظامیان روهینگیا، بیسکویتهایی متعلق به سازمان «برنامه جهانی غذا»، یکی از آژانسهای سازمان ملل، یافت شده است. سازمان ملل متحد این پست را «غیرمسئولانه» نامید و آن را تکذیب کرد.
دولت میانمار معتقد است که باید افکار عمومی را هدایت کند. «یوپه مینت» وزیر اطلاعات کشور گفت: «ما کاری را انجام میدهیم که آن را آموزش مردم مینامیم.» او اذعان کرد: «شاید این موضوع شبیه تعلیم و تربیت در کشورهای اقتدارگرا یا توتالیتر به نظر بیاید.»
همین ماه در شهر «یانگون» آقای «یوپه مینت»، خبرنگاران محلی را جمع کرده بود تا در مورد آنچه که او «اخبار ساختگی» خبرنگاران خارجی مینامد و همچنین در مورد «جنگ سیاسی» که در آن گروههای امدادگر بینالمللی از مردم روهینگیا طرفداری میکنند، بحث کند. ماه گذشته جمعیتی در شهر سیتوه به کارکنان صلیبسرخ که در حال بارگیری قایقی با منابع مورد نیاز بودند، حمله کردند. مردم محلی میگفتند که این منابع صرفا برای روهینگیاییهاست.
حتی در میان مقاماتی که ممکن است به طرق دیگری از حقوق بشر حمایت کنند، حس مقابله با منتقدان خارجی وجود دارد. برخی بسیار آرام از اقدامات سوچی برای فراخواندن ارتش دفاع میکنند و میگویند که محافظت از مردم روهینگیا در کشوری که نفرت از روهینگیاییها تا این اندازه گسترده شده، به مثابه یک خودکشی سیاسی است. آنها فشارهای اخیر جامعه بینالملل را در بهترین حالت بهعنوان نادیدهگرفتن پیچیدگیهای داخلی و در بدترین حالت به عنوان جلوگیری از رشد و توسعه میانمار تلقی میکنند.
«نایان پیون» سخنگوی حزب ملی دموکراسی که در قدرت با ارتش میانمار مشترک است، میگوید: «ما از جامعه بینالملل میخواهیم تا اذعان کند که این مسلمانان مهاجران غیرقانونی بنگلادش هستند و این بحران نقض حاکمیت ملی ماست.» «کوکوگی» یکی از طرفداران دموکراسی است که زمانی که از سوی ارتش به ١٧سال زندان محکوم شد نیز منافع ملی را ارجح دانسته است.
او میگوید: «ما سالهای زیادی است که مدیون مدافعان حقوق بشر بودهایم و همچنین رنج زیادی را متحمل شدهایم؛ اما در این مسأله همگی در کنار هم ایستادهایم؛ چراکه ما باید از امنیت ملیمان حمایت کنیم.» آقای «کوکوگی» گفت: «ما کشور کوچکی هستیم که در میان هند و چین قرار دارد و حالا ما برای بقای خودمان و حفظ نژادمان، تلاش میکنیم و اگر شما در غرب، بیش از حد انتقاد کنید، ما را به آغوش چین و روسیه میفرستید.»
ماه گذشته، این دو کشور (چین و روسیه) که از اعضای دایم شورای امنیت سازمان ملل هستند، از تلاش سایر اعضای شورای امنیت برای محکومیت ارتش میانمار به خاطر حملاتش به استان راخین، ممانعت کردند. از سوی دیگر، با ممانعت ورود کمکهای بشردوستانه به ایالت راخین از سوی مقامات این کشور، ناامیدی از بهبود وضع مردم روهینگیا، شدت گرفته است.
با این حال اما، ارسال کمکها همچنان ادامه دارد. مقامات میانمار به اقوام ایالت راخین هشدار دادهاند که این محاصره را نشکنند. ماه گذشته، در شهر «میهبون» در ایالت راخین مرکزی، فعالان زن، از ارایه کمکهای گروههای بینالمللی به اردوگاهی ممانعت کردند. هزاران روهینگیایی در این اردوگاه از زمان خشونتهای قومی درسال ٢٠١٢، محاصره شدهاند.
«تون تین»، راننده یک موتور سه چرخ است که غذاهایی را به اردوگاه روهینگیاییها میبرد. همسر او، به نام «داو سوچای»، میگوید که جمعیتی او را به زور به صومعه همان اطراف بردند و او را به شدت کتک زدند و موهایش را بریدند.
سپس این جمعیت، علامتی را به نام «خائن ملی» بر گردن او آویختند و او را در شهر میهبون چرخاندند. با این حال، آقای «تون تین» میگوید، علیرغم بلاهایی که بر سر همسرش آوردهاند، اما او از ارسال غذا به داخل کمپ روهینگیاییها، که هر روز، جیره غذاییشان کمتر میشود، پشیمان نیست. او میگوید: «آنها انسان هستند. آنها هم درست مثل ما نیاز به خوردن غذا دارند.»