راستی! شما که از رهبری مایه گذاشته‌اید و می‌فرمایید «من حرفیو زدم که رهبرم گفته»، اولا مگر می‌شود که ایشان و دولت و مردم به کمتر از «توافق خوب» رضایت بدهند و در ثانی به نتیجه‌ی این مقایسه‌ها اگر آگاهی ندارید خب سکوت کنید لطفا، ترکمنچای در زمان «فتحعلیشاه قاجار» امضا شد که کشور به باد رفت. نتیجه‌ی این مقایسه را حتی دلواپسانی که به شما آویزان شدند، نفهمدیند.

اما این که می‌گویید «واقعا نمیدونم این خوشحالی [حاصل از توافق] در مرور زمان چه می‌شود؟»، یعنی در شب ازدواج شما هم کسی خوشحالی نکرد چون نمی‌دانست در نهایت یعنی تا پایان عمر به کجا می‌رسد؟

شاید شما شادی ناشی از توافقی که می‌تواند زندگی مردم را متحول کند شادی آنچنانی ندانید و فقط خنده و شادی حاصل از لودگی و دلقکی را شادی بخوانید؛ اما انتظار نداشته باشید که ما هم مانند شما فکر کنیم. حتما از علوم اجتماعی خوانده‌ها بپرسید که کدامیک از این دو نوع شادی تاثیرگذارتر است و حال آدم را بهتر می‌کند.

اجازه بدهید که فقط یک انتقاد کنم: آن 8 سال که خیلی‌ها اخراج شده بودند، کجا تشریف داشتید؟ فقط مشغول «اخراجی‌ها»؟ یعنی آن 8 سال آنچه بر مردم گذشت گلایه و کنایه و نقد نداشت؟ بالاخره مردم این پرسش‌ها را هم دارند از شما. کمی به خود بیایید سرکار خانم! شهرت ظرفیت می‌خواهد و فرق شما و پگاه آهنگرانی و باران کوثری زیاد شده و خدا نکند که از مردم زیاد چرخیده شوید. کامنت‌های در صفحه‌ی خودتان را نگاهی بیاندازید، همینطور کامنت‌هایی که در سایت‌های خبری درباره‌ی آن اظهارنظر دیپلماتیک گذاشته‌اند!

البته که شما «هم» حق اظهارنظر دارید اما بپایید که در مورد مسایلی اطلاع ندارید از حرف شما سوءاستفاده نکنند. یکی از سایت های دلواپسان با تیتر «کنایه بهنوش بختیاری به ذوق زدگان توافق هسته‌ای» و نقل قول آن سخن گهربار در رادیو، نوشته است: «گفتگو با بازیگران سینما و تلویزیون درباره بندهای مختلف مذاکرات هسته‌ای، ژانری بود که یکی از خبرگزاری‌های اصولگرا چند ماه قبل آن را پایه نهاد و وارد فرهنگ رسانه‌ای کشور کرد». این یعنی اعتراف به آنچه ما دغدغه داریم.

در کامنتی برایم نوشته‌اید که «قسم به خود خدا که حرفام از روی سادگی و صافی مطلق بود و بس»، اما بدانید اینها که حامی امروز شما شده‌اند، حامی آن کسی بودند که گفته بود زنان سینمای ایران فاحشه هستند. حواستان باشد.

 

ایران خبر