در  این یادداشت آمده است:
نزدیک به هشت سال عضو باشگاه استقلال تهران بودم. در این مدت با مدیران، مربیان و بازیکنانی همکاری داشتم که هر کدام به دلایلی تاریخ باشگاه محسوب می‌شدند. زنده یاد محمد رنجبر، نصرالله عبدالهی، بهتاش فریبا، علی جباری، منصور پورحیدری، پرویز مظلومی از جمله مربیانی هستند که افتخار همکاری با آنها را در مقاطع مختلف داشتم.
اما بدون شک بهترین دوران ورزشی‌ام را در زمانی تجربه کردم که زنده یاد ناصر حجازی مربیگری تیم را به عهده داشت. در دوران ورزشی‌ام شاگرد مربیان بزرگی بودم که بدون تردید زنده یادان پرویز دهداری و ناصر حجازی در میان آنها شخصیتی منحصر به فرد داشتند.
حجازی مردی سازش‌ناپذیر اما دوست داشتنی بود. باید او را از نزدیک می‌شناختید تا به زوایای پنهان شخصیت منحصربه‌فردش پی می‌بردید. ناصرخان در زمین فوتبال بسیار سخت گیر و غیرقابل انعطاف بود. در اولین روز حضور ایشان، به دلایل انضباطی از تیم کنار گذاشته شدم و پس از مدتی که دوباره به تیم اضافه شدم متوجه تفاوت ایشان با دیگر مربیان شدم. تا زمانی که به‌عنوان شاگرد با ایشان کار می‌کردم ارتباط ما تنها به زمین فوتبال منتهی می‌شد، اما پس از اتمام دوران ورزشی‌ام ارتباط ما به مراتب نزدیک‌تر و صمیمی تر شد.
ناصرحجازی هیچوقت برای اینکه مربیگری کند با هیچ ارگان و یا شخصی لابی گری نکرد. اعتماد به نفس و شخصیت دوست داشتنی او موجب شده بود تا به رغم نتایج بدی که تیم در اولین حضورش در استقلال گرفت، تماشاگران و هواداران همچنان از او حمایت کنند. شاید برای خیلی از بازیکنان آن زمان که من هم جزئی از آنان بودم، چنین حمایتی باورکردنی نبود.
ناصرخان در سال دوم مربیگری‌اش با جذب بازیکنانی جوان و جویای نام سعی داشت ناکامی‌های فصل گذشته را جبران کند که در این کار بسیار موفق بود. در دومین فصل مربی گری زنده یاد حجازی، امیر قلعه‌نویی که به‌تازگی به عنوان بازیکن بازنشسته شده بود، به‌عنوان کمک اول ناصر خان پا به دنیای مربیگری گذاشت.

امیر قلعه‌نویی از دوران بازیگری و به عنوان کاپیتان همواره نقشی غیرقابل انکار در سیاست‌های باشگاه داشت. اما بلندپروازی‌های امیر با وجود ناصرخان محدود شده بود و اولین جرقه‌های اختلاف زده شد. همکاری ناصرخان با امیر به پایان فصل نکشید و امیر قلعه‌نویی برای حضور در کلاس‌های مربیگری به آلمان سفر کرد.
در سال سوم و به رغم نایب قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا، زنده یاد حجازی پیش از پایان فصل از سمت سرمربیگری برکنار شد.
امیر انسانی جاه طلب و بلند پرواز است که این ویژگی برای مربیان بزرگ بسیار ضروری است. اما حضور ناصرخان همواره مانعی بزرگ بود. پس از ناصرخان، رولاند کخ در مقطعی کوتاه سرمربی استقلال شد و امیر یکبار دیگر به عنوان کمک اول به استقلال بازگشت. اختلافات کخ آلمانی و قلعه‌نویی موجب شد تا او یکبار دیگر از استقلال کنار گذاشته شود.
امیر هیچ وقت نمی‌خواست نفر دوم باشد و یکی از دلایل موفقیت او در فوتبال نیز همین جاه طلبی اوست. امیر قلعه‌نویی بدون شک افتخارات زیادی در کسوت مربیگری به‌دست آورد، اما نباید از حمایت بی چون و چرای مدیران وقت استقلال و دیگر باشگاه‌ها از او به‌راحتی گذشت.
ناصرخان همواره اعتقاد داشت که اگر به مانند امیر حمایت می شد افتخارات به مراتب بیشتری کسب می‌کرد.
امیر قلعه‌نویی در مقطعی سه ساله توانست استقلال را قهرمان ایران کند و سپس به منظور سرمربیگری تیم ملی از استقلال جدا شد.
پس از مدتی نزدیک به پنج سال زنده یاد حجازی یکبار دیگر سرمربی گری استقلال را به عهده گرفتند اما از ابتدا مشخص بود که مدیران وقت دل خوشی از او ندارند و پیش از پایان نیم فصل، فیروز کریمی را جانشین او کردند. اما نتایج فاجعه بار کریمی موجب شد تا قلعه‌نویی پیش از پایان فصل مذکور جانشین او شود.
اوج اختلافات زمانی بود که ناصرخان غریبانه از استقلال جدا شد و مسئولان و مدیران وقت باشگاه که از دوستان صمیمی امیر قلعه‌نویی محسوب می‌شدند بیشترین نقش را در این جدایی به عهده داشتند. از آن هنگام، آتش اختلاف به‌مراتب بیشتر از گذشته شد، چون ناصرخان اعتقاد داشتند که امیر از پشت به او خنجر زده است.

ایران خبر