وقتی یک خبرنگار در اولین جلسه تمرینی زیدان در رئال مادرید از او پرسیده بود می تواند مشکلات و رفتارها را تحمل کند، زیدان جواب داده بود: «مگر پنالتی من را در جام جهانی به بوفون ندیدی...» حضور زیدان به مادرید امید بخشیده است. این را از تماشای بازی مادرید برابر لاکرونیا هم می شد حس کرد؛ زمانی که سانتیاگوبرنابئو برای سومین بار در طول فصل تمام بلیت هایش فروخته شد تا زیدان مرد اول این روزهای مادرید باشد.

هر چند مربیان بزرگی مثل هیتسفیلد و ساچی درباره اش می گویند زیزو یازدهمین قربانی پرز خواهد بود. همانطور که کارلوس کی روش هم درباره پرز می گفت: «او همه را قربانی بازی تجاری خودش می کند و با اسم ها بازی می کند تا به تجارتش در رئال برسد.»
عاشقان مادریدی دل شان گواهی می دهد که این بار اوضاع فرق می کند اما همیشه بین عشق و تعقل فاصله ای پرنشدنی وجود دارد. این بار چه کسی برنده خواهد بود؛ عشق یا تعقل.

پنج دلیل برای موفقیت زیدان

1- کاریزما
زیدان در هر باشگاهی که بازی کرده، شخصیتی کامل و مستقل را به نمایش گذاشته است؛ شخصیتی که بیشتر از هر نقطه ای در دنیا، در سانتیاگوبرنابئو به آن احتیاج خواهد داشت. اتمسفر مادرید جایی است که کمتر مربی و بازیکنی در آن محبوب باقی می ماند. کمتر مربی هم توانسته در بازی چرخ و فلک فلورنتینو پرز، روی نیمکت این تیم بیشتر از یکی دو سال دوام بیاورد اما زیدان سه سال حضور در این فضا را تجربه کرده است و به خوبی توانسته کاراکتر مستقلی در ذهن هواداران پیدا کند. با اینکه زیدان همیشه از حمایت های بیش از حد پرز در باشگاه برخوردار بوده و با کنترل همه این حاشیه ها، شخصیت مستقل و قابل قبولی برای خود تراشیده است.

2- نام بزرگ
دوران شش ماهه و کوتاه رافا بنیتس یک فاجعه به تمام معنا در مدیریت بازیکنان بود. رافا از جیمز رودریگز وایسکو که بازیکن محبوب هواداران مادریدی بود در ترکیب تیمش استفاده نمی کرد. بنیتس به قدری در ایجاد رابطه با بازیکنان رئال مادرید ناموفق نشان داده بود که بعد از جدایی هیچ کدام از بازیکنان رئال در صفحه های اجتماعی شان هیچ واکنشی به اخراج مربی شان نشان ندادند.
 برخلاف بنیتس و مورینیو که هیچ وقت بازیکنان بزرگی نبودند و در رختکن مادرید برای ایجاد رابطه با ستاره ها به مشکل خورده بودند، زیدان در دوران بازیکنی از همه ستاره های آن روزهای مادرید، ستاره بزرگتر و پرافتخارتری به حساب می آید و شاید بزرگترین نامی باشد که در سال های اخیر پایش به سانتیاگوبرنابئو رسیده باشد.

3- هوش
رونالدوی برزیلی که در کهکشانی های رئال مادرید همبازی زیدان بود، در وصف ستاره فرانسوی می گوید از همان روزها هم می شد فهمید زیدان مربی خواهد شد. او در رختکن به اندازه مربی تیم به بقیه بازیکنان توجه می کرد و واقعا باهوش بود. هوش خصلتی است که بیشتر همدوره های زیدان او را با آن به یاد می آورند؛ هوشی که او را به تمام افتخارات دوران بازیکنی رسانده بود، حالا باید در شمایل یک مربی به کمکش بیاید. در اولین مصاحبه زیزو به عنوان سرمربی قوهای مادریدی او اعلام کرد کاسیاس را به تیم برمی گرداند؛ تصمیم هوشمندانه ای که می تواند او را در مادرید محبوب تر از مربیان چند سال گذشته باشگاه کند. سینگال هایی که از سکوهای سانتیاگوبرنابئو مخابره می شود، فعلا رنگ و بوی حمایتی دارند و این دلیلی جز هوشمندی مرد فرانسوی ندارد.

4- فلورنتینو پرز
رابطه خوب زیزو و پرز مثل یک شمشیر دو لبه است. بعد از اخراج خورخه والدانو، مدیر ورزشی باشگاه، پرز هیچ کس را جایگزین او نکرد و خودش تصمیمات ورزشی را می گرفت. مثلا وقتی بنیتس به باشگاه می گفت نیاز به یک مهاجم دارد، پرز اهمیتی به درخواست مربی اش نمی داد و یک هافبک می خرید. یک ماه پیش، پرز کنفرانسی مطبوعاتی ترتیب داد و اعلام کرد کمپینی علیه رئال وجود دارد که نمی خواهند موفقیت ما را ببینند و قصد اخراج بنیتس را ندارد. فقط دو هفته بعد بنیتس را اخراج کرد. حالا پرز به زیدان می گوید «اینجا خانه توست» و زیدان دقیقا باید از همین جمله بترسد. اینجا مادرید است و همه اجزای باشگاه باید با ساز پرز برقصند. جدال با پرز مهمترین ماموریت زیدان در ماه های آتی خواهد بود.

5- جام جهانی 2006
رسانه های فرانسه بارها به این موضوع اشاره کرده اند که عملکرد درخشان خروس ها در جام جهانی 2006 بیشتر از هر کسی مدیون زیدان بوده است. فرانسوی ها که مثل جام 2002 در یکی از آسان ترین گروه های مقدماتی قرار گرفته بودند، با دو تساوی ناامیدکننده برابر سوییس و کره جنوبی در آستانه حذف از مسابقات قرار گرفتند اما شب دیدار سرنوشت ساز با توگو زیدان نقشه های تاکتیکی دومنیک را به هم می ریزد و ترکیب تیم را متحول می کند.
زیزو، ترزگه، ریبری و سیلوستره را که دومنک اعتقادی به آنها نداشت، در ترکیب اصلی قرار می دهد و نقشی فراتر از یک بازیکن یا حتی کاپیتان در تیم پیدا می کند. نتیجه دخالت های فنی زیدان در جام جهانی 2006، صعود فرانسه از گروه و شکست قدرت هایی مثل اسپانیا، برزیل و پرتغال برای رسیدن به فینال بود. هر چند که نقشه های تاکتیکی زیدان در دیدار فینال با آن ضربه سر به ماتراتزی نقش بر آب شد و قهرمانی خروس ها به فنا رفت.

پنج دلیل برای ناکامی زیزو

1- عملکرد ضعیف در کاستیا
تفاوت باشگاهی مثل بارسلونا با رئال مادرید در این است که کاتالان ها با فلسفه خاص خودشان جلو می روند اما مادریدی ها طبق سلیقه فلورنتیو پرز پیش می روند اما این دلیل نمی شود که پرز اقدام به کپی برداری ناشیانه ای از روی دست دشمن کاتالانی اش نکند. وقتی زیزو به عنوان تیم دوم رئال مادرید، کاستیا انتخاب شد، واضح بود که مادریدی ها نقشه بارسلونا و پپ گواردیولا را طرح ریزی کرده اند.

پپ از تیم دوم بارسا به نیوکمپ رسید و زیدان از کاستیا پا به سانتیاگوبرنابئو می گذارد. تابستان سال پیش بود که زیدان به عنوان سرمربی کاستیا در سکوندایی – دسته سوم – هدایت تیم را بر عهده گرفت. ایده آل ها هم مشخص شدند؛ کاستیا به دسته بالاتر صعود کند و زیدان الگوی فوتبالی خودش را در کاستیا طرح ریزی کند؛ تاکتیکی برای مقابله با سبک بازی بارسلونا اما تقریبا هیچ چیز مطابق نقشه پیش نرفت. 

برخلاف گواردیولا که با آمار 64 درصد پیروزی در بارسای ب موفق به صعود به لیگ برتر شده بود، کاستیای زیدان در 42 درصد بازی که زیزو هدایتش را بر عهده داشت، فقط 48 درصد پیروزی کسب کرد یعنی کمتر از پیروزی در نیمی از دیدارهای فصل. کاستیا فصل را در رتبه نهم به پایان برد و نمایش این تیم چیزی نبود جز تکیه کردن بر خلاقیت ستاره هایی که به طور قرضی از مادرید آمده بودند.
2- کنترل نکردن اودگارد
مارتین اودگارد 16 ساله، زمستان سال قبل بود که با دستمزد سالانه 2 میلیون یورو به مادرید آمد. خوشبین های مادریدی او را با مسی مقایسه می کردند و حتی رومینیگه هم از اینکه بایرن مونیخ در جذب اودگارد از رئال شکست خورد، عصبانی بود. هدیه ای گرانقیمت که به کاستیا و زیدان تقدیم شد اما این جواهر اهدایی تبدیل به باری روی دوش زیدان شد.

قرار بود زیدان به اودگارد کمک کند تا خودش را به سطح بازیکنان تیم اول رئال برساند اما از وقتی اودگارد به کاستیا رسید، تیم زیزو از رتبه دوم به رده نهم جدول سقوط کرد به خاطر اینکه زیدان در کنترل ستاره 15 ساله اش ناموفق بود.

زیزو با ستاره نروژی دچار مشکل شد. او را از ترکیب اصلی کنار گذاشت و حتی شایعاتی مطرح شد که بازیکنان کاستیا به اودگارد پاس نمی دهند. زیدان در کنترل اوضاع به قدری متزلزل نشان داد که اودگارد – با توجه به بندهای قراردادش – از تمرین زیر نظر زیدان طفره رفت و در مصاحبه با مارکار گفت: «برای تمرین کنار کریستیانو رونالدو به مادرید آمده ام نه بچه مدرسه ای های کاستیا.» پیام اودگارد واضح بود؛ زیزو از کنترل ستاره نوجوانش عاجز است.

3- ستاره ها مربی نمی شوند
جو مثبتی که بعد از انتخاب زیدان بین هواداران این تیم در تمام دنیا راه افتاد، نشانه ای است از محبوبیت ستاره فرانسوی در خاطرات فوتبال ما؛ ستاره ای که به خاطر اصالت الجزایری، مسلمان ها با او سمپاتی دارند. بازی در یوونتوس و رئال مادرید کافی است که هواداران میلیونی این دو تیم همیشه حامی او باشند و البته یک دوجین افتخار ملی و باشگاهی.
چند بازیکن را سراغ دارید که یک فیلم سینمایی با نام خودشان داشته باشند. همه اینها تصویری اسطوره ای از زیدان در ذهن مردم دنیا می سازد اما واقعیت این است که زیدان مربی، وارث هیچ کدام از افتخارات زیزوی بازیکن نیست. بیشتر ستاره های بزرگ بزرگ دنیای فوتبال، معمولا مربیان موفقی نیستند؛ ماتئوس، استویچکف، رودگولیت و مارادونا نمونه های مشابهی هستند. اتفاقا معمولا این بازیکنان متوسط هستند که مربیان فوق العاده ای می شوند؛ مربیانی مثل سیمونه، کونته، کلوپ، فرگوسن و مکس الگری. فاصله بین زیدان محبوب دوران بازیگری با مربی ناموفق و دوست نداشتنی رئال مادرید فقط به اندازه چند هفته ای پیش رو است.

4- مدرک مربیگری
تندترین واکنش به انتخاب زیدان در سمت سرمربی رئال را پاکو خمس نشان داد؛ سرمربی رایو والکانو که نسبت به نادیده گرفتن قوانین در جهت منافع مادریدی ها معترض بود. او در مصاحبه ای گفت: «احترام زیادی برای زیدان قائل هستم اما او را به عنوان یک همکار قبول ندارم چون مدارک لازم را برای مربیگری ندارد. متاسفم که این همه به خودم زحمت دادم تا مدارک مربیگری ام را کامل کنم. انگار در اسپانیا به این چیزها اهمیتی نمی دهند.» ظاهرا مدارک مربیگری زیدان بعد از سه سال حضور به عنوان دستیار در رئال مادرید هنوز کامل نیست و این قطعا برای مربی که به رسانه ها گفته به فوتبالی با سرعت بالا، تعداد پاس های زیاد و پرسینگ سنگین علاقه مند است، نکته ای منفی به حساب می آید.

5- نیم فصل لعنتی
زیزو در حالی تیم بی انگیزه و رو به افول بنیتس را در ژانویه تحویل گرفته که شش بازیکن این تیم برچسب «MUST PLAY» خورده اند؛ یعنی هیات مدیره و پرز جایگاهی ثابت برای آنها تعریف کرده اند. رونالدو، بنزما، بیل، راموس، تونی روس و مودریچ. به این شش نفر، خامس رودریگز که همیشه در ترکیب رئال عملکرد خوبی داشته و ایسکوی محبوب سکوها را هم اضافه کنید؛ ستاره هایی که زیدان حداقل تا تابستان ناگزیر به کار با آنها خواهد بود و همانطور که در کنفرانس مطبوعاتی اش وعده داده، امسال حداقل یک جام با آنها خواهد گرفت.

ستاره های زیدان را یک بار دیگر مرور کنید؛ رونالدوی دچار بحران 30 سالگی شده، گرت بیل که زیر سایه حمایت های کورکورانه پرز قرار دارد، بنزما با کلی حاشیه و پرونده قضایی و البته سرخیو راموس شکننده در خط دفاع. اینها همه سربازهای زیزو برای قهرمانی در یک جام خواهند بود. حتی اگر زیدان مانند بنیتس از روز اول زیر تیغ هواداران قرار نداشته باشد و افسانه زنده سانتیاگو برنابئو به حساب یاید، باز هم کار سختی برای عوض کردن هوای نامطلوب مادرید خواهد داشت.