به گزارش ایران خبر، نسیم ادبی گفت: نمایش «کسوف» را پنج سال قبل در سالن قشقایی اجرا کردیم که با استقبال خیلی خوبی روبرو شد و تماشاگران با آن ارتباط خوبی برقرار کردند، حتی در دو شهر بجنورد و گرگان هم آن را به صحنه بردیم که در آنجا هم بازخورد خوبی داشت و در واقع دور اول اجرای آن در اوج به پایان رسید، به همین دلیل وقتی بازتولید آن مطرح شد من و آقای آذرنگ هر دو از پیشنهاد آقای آقاخانی استقبال کردیم و اگرچه نقش خیلی سنگین است و من هم خستگی کار قبلی را داشتم اما آن را قبول کردم.

او با اشاره به اینکه اولین تجربه‌ی بازتولیدی خود را انجام می‌دهد،ادامه داد: برای پذیرش نقش در نمایشی که پیش از این اجرا کرده بودیم دلایل متعددی وجود داشت از جمله اینکه عده‌ی زیادی دوست داشتند دوباره این نمایش را ببیند و دیگر اینکه حرف «کسوف» مربوط به یک زمان خاص نبود و الان هم مطرح است.

این بازیگر که اخیرا نمایش «ناسور» را هم روی صحنه داشت، درباره تفاوت‌های این اجرا با پنج سال قبل توضیح داد: هیچ کدام از ما آدم‌های پنج‌، شش سال قبل نیستیم و تغییر کرده‌ایم. همه 6 سال بزرگ‌تر شده‌ایم و 6 سال بیشتر جلوی دوربین و روی صحنه تجربه به دست آورده‌ایم. در واقع هر سه نفر ما آدم‌های متفاوتی شده‌ایم و حتی همان شب اول اجرا احساس می‌کردم نقش را متفاوت‌تر از قبل می‌بینم و درک می‌کنم وحتی آن را بازی کردم.

ادبی گفت: البته من اصولا نقش‌هایم را بازی نمی‌کنم و آنقدر با آن‌ها یکی می‌شوم که پس  از اجرا هم تأثیر آنچه ایفا کرده‌ام در من وجود دارد و همین می‌شود که گاهی تماشاگران انتظار دارند دقایقی پس از اینکه نقش مادری را داشتم که فرزندش روی مین از بین رفته است، سرحال و شاد باشم در حالی که ممکن نیست.

وی یادآور شد: نقش ثریا در نمایش «کسوف» به لحاظ روحی به شدت اذیت‌کننده است چون با احساس و درون بازیگر ارتباط دارد و از جمله نقش‌هایی است که فشار زیادی به بازیگر وارد می‌کند، اما همین برای من جالب بود که بدانم چقدر متفاوت می‌توانم این کار را دوباره انجام دهم و اگرچه هیچ‌گاه تجربه‌ی مادر شدن نداشته‌ام،‌ تاکنون از آن راضی هستم.

ادبی که در زمان اولین اجرای این نمایش از جشن بازیگر جایزه دریافت کرد، در بخش دیگری از این گفت‌وگو درباره واکنش و سلیقه‌ی مخاطبان تئاتر به آنچه روی صحنه می‌رود، و خالی بودن بعضی سالن‌ها اظهار کرد:‌ اعتقاد دارم همه مدل تئاتری باید در سالن‌های مختلف اجرا شوند، چون هر کدام از آن‌ها مخاطب مخصوص خود را دارند. حالا برخی کمتر و برخی بیشتر، چون در این بین تماشاگران خاص زیادی هم داریم که نمایش‌هایی را می‌بینند که مخاطب عام سراغ آن‌ها نمی‌رود.

او افزود: البته در این سال‌ها تعداد سالن‌ها بسیار افزایش پیدا کرده‌ است در حالی که ما در گذشته یا باید در دانشگاه کار می‌کردیم یا منتظر می‌شدیم گروه‌های حرفه‌ای در سالن‌های خوب شهر کار کنند تا بتوانیم با آن‌ها کار کنیم، اما نسل جدید شرایط متفاوت‌تری دارد هر چند آن‌ها دوست دارند مخاطب زیادی داشته باشند ولی باید بدانند که نکته مهم همان تجربه‌ی روی صحنه بودن است.

ادبی گفت: نکته‌ی مهم دیگری که وجود دارد تماشاخانه‌هایی هستند که سلیقه‌ی مخاطب را به سمت و سوی خاصی می‌برند و نوعی توقع در تماشاگر ایجاد می‌شود که فقط یک سبک خاص در تئاتر را می‌توانند در آن سالن‌ها تماشا کنند در حالی که خوب است در تماشاخانه‌های مختلف نمایش‌های متفاوتی اجرا شوند و مثلا سنگلج فقط برای اجرای یک نوع نمایش خاص نباشد.

این بازیگر در پایان خاطر نشان کرد: با تمام این تفاسیر باید مردم را به تئاتر دیدن عادت دهیم، حتی دیدن نمایش‌هایی که ممکن است جزو سلیقه‌ی آن‌ها نباشد. البته در این کار تبلیغات بسیار تأثیر دارد و مردم  به دیدن نمایش‌ها ترغیب می‌شوند. دیدن یک اثر نمایشی قطعا می‌تواند بر مخاطبان تاثیر داشته باشد و نکته‌ای را اضافه کند، چون تئاتر چیزی جز فرهنگ‌سازی نیست.