برخی از افراد برای رسیدن به خواسته خود دست به هر کاری می زنند و ادب و نزاکت را هم فراموش می کنند. به راحتی به دارایی های دیگر افراد لطمه وارد می کنند چون می خواهند به خواسته خود برسند و فقط به فکر منافع شخصی خود هستند.
در جامعه افرادی هستند که با کوچک ترین برخورد عصبانی می شوند. به عنوان مثال کافی است فردی در پیاده روی شلوغ به یکی از این افراد بی اعصاب برخورد کند. این فرد بدون هیچ دلیلی این برخورد غیرعمدی را به میدان جنگ تبدیل می کند و شروع به برخورد های فیزیکی و کتک کاری می کند. این یکی از نشانه های بارز خشونت در جامعه است.
کسی نمی داند قبلا چقدر عصبانی می شدیم و همین ناآگاهی، مقایسه تاریخی را دشوار می سازد. با این حال، دانشمندانی هستند که اعتقاد دارند این روزها وضع بدتر شده. «بس فن ستو کم» (Bas van Stokkom) جامعه شناس هلندی که در سال 2010 (1389) کتاب «عجب احمقی» را نوشته، می گوید: «پژوهشگران زیادی فکر می کنند ما حساس تر و نازک نارنجی تر شده ایم.»
با این حال، فن ستوکم فکر می کند در غیاب آمار، می توانیم افزایش زودرنجی مان را به بالا رفتن تعداد جرائم خشن نسبت دهیم، چون خشونت افراطی ترین شکل ابراز عصبانیت است. وقتی خشونت بیشتری وجود دارد، می تواند نشانه این باشد که پای تنش پنهان شدیدتری هم در بین است.
به نظر می رسد نقطه شروعی وجود دارد که از نظر فن ستوکم، به آزادی بیان مربوط می شود. امروز آدم هایی را داریم که در برابر قوانین مختلف شورش می کنند و سعی دارند آزادی بیشتری را برای جنبش شان به دست بیاورند. به گفته فن ستوکم (و خیلی از جامعه شناس های دیگر) «ما پرقدرت تر شده ایم. اگر فکر کنیم منافع مان در خطر است، سریع تر حرف می زنیم و زودتر واکنش نشان می دهیم.»
برخی افرادی که خیلی زود عصبانی می شوند دچار نوعی خودشیفتگی هستند، چون بیش از حد خود را قبول دارند و کلمه "من" ورد زبانشان است و خودشان را نسبت به دیگران برتر و بهتر می دانند و اگر کسی از آنها انتقاد کند و یا از کار و رفتار آنها ایراد بگیرد به سرعت عصبانی می شوند و نسبت به آن حرف جبهه گیری می کنند چرا که "منم منم گفتن" آنها بسیار زیاد است.
عده ای دیگر از افراد جامعه که دچار پرخاشگری هستند همان هایی هستند که در کودکی به گونه ای تربیت شده و رشد یافته اند که برای بدست آوردن هر چیزی از فریاد زدن استفاده می کردند و ابن رفتار زشت خود را تا بزرگسالی همراه خود دارند. وقتی کودکی با جیغ و گریه به خواسته خود می رسد در سنین بالا هم با داد و فریاد خواسته های خود را عملی می کند و به یک آدم خودخواه و عصبی تبدیل می شود.
مسئله دیگری که به خشونت افراد مربوط می شود تحصیلات است. اگر کمی دقت کنیم متوجه می شویم اشخاص تحصیل کرده تسلط بیشتری بر اعصاب و بیان خود دارند و قدرت این را دارند که ذهن و فکر خود را مهار و کنترل کنند. چرا این افراد به نظر و عقاید دیگران احترام می گذارند.
این روزها افراد عصبانی در فضاهای مجازی بیشتر دیده می شوند. به طوریکه با کوچک نارضایتی از مسئله ای به سرعت نور به شبکه های مجازی مراجعه می کنند و تمام عقده های روانی خود را در صفحه شخصی افراد شناخته شده خالی می کنند. متاسفانه دنیای آنلاین و شبکه های مجازی مملو از افراد عصبانی و پرخاشگر شده است.
مسئله این است خشونت چه بیشتر از قبل در حال رخ دادن باشد چه کمتر از آن، این احساس در ما وجود دارد، این روزها، بیشتر ممکن است در معرض آن قرار بگیریم. تغییرات مشاهده شده بیانگر این مسئله است که جامعه امروزی مدام درگیر فریادهای خیابانی، درگیری های لفظی بین افراد، انتقاد از رفتارهای یکدیگر شده است و تا زمانی که این وضعیت در جامعه ادامه داشته باشد همه افراد درگیر این نوع رفتار خشونت آمیز هستند.
خشونت برای بیشتر افراد غیرطبیعی است چرا که به همبستگی و همکاری متقابل بیشتر تمایل نشان می دهند تا خشونت های رفتاری. بیشتر افراد دوست دارند با مهربانی و دوستی با یکدیگر برخورد کنند هیچ کس قصد جنگ و دعوا با فرد دیگری را ندارد اما متاسفانه افراد پرخاشگر بنا به دلایل تربیتی و مشکلات روحی که دارند دچار این مشکل اخلاقی شده اند.
عده ای از افراد تصور می کنند با داد زدن و فحاشی کردن می توانند عصبانیت خود را خالی کنند و احساس سبک و راحتی داشته باشند، اما پژوهشگران نتیجه گرفتند که مشت زدن به کیسه بوکس هم- وقتی دارید به کسی که از او متنفرید فکر می کنید- هیچ فایده ای ندارد. چند دقیقه استراحت، خیلی موثرتر است و احساس بهتری به شما می دهد.
یکی از دلایل این عصبانیت افراد این است که در طول حمله خشم، فعالیت قشر «پیش حدقه ای» (یا «اوربیتوفرونتال»؛ ناحیه بالای حفره چشم ها که محرک های هیجانی را پردازش می کند) کم می شود و «آمیگدال» (بادامه مغز) پردازش اطلاعات را به دست می گیرد.
آمیگدال از دو ناحیه بادامی شکل تشکیل شده که در عمق مغز ما- جایی که غریزه های مرتبط با «بقا» پردازش می شود- قرار دارد. آمیگدال خیلی ابتدایی تر از قشر مغز عمل می کند. آنجا خبری از «آرام فکر کردن» نیست و بدون آن که بفهمید چه عواقبی ممکن است به وجود بیاید، چیزهایی می گویید و کارهایی می کنید. همزمان، مقدار زیادی آدرنالین آزاد می شود که به شدت گوش به زنگ تان می کند. حالا شما در «حالت بقا» هستید. در این حالت واکنش رفتاری شما، جنگ است حتی اگر فقط لفظی باشد. کمی طول می کشد تا این حال بگذرد و تفکر معمول تان برگردد. می توانید احساش کنید؛ بعد از یک انفجار خشم می لرزید، فقط گذشت زمان است که به فضای عقلانی و منطقی برتان می گرداند؛ حالا قشر پیش حدقه ای دوباره کنترل را به دست گرفته است.
