ستاره خوش چهره فیلم های دهه سی تا شصت، در بسیاری از فیلم های آلفرد هیچکاک از جمله فیلم موفق سال 1959 یعنی «شمال از شمال غربی»، روز هجدهم ژانویه 1904 در بریستول انگلستان به دنیا آمد. در 13 سالگی از خانه فرار کرد تا با یک دسته کمدین همراه شود.
آنها توری در آمریکا گذاشتند و در این تور گرانت توانست مهارت های بازیگری اش را بهبود ببخشد. در دهه سی او با پارامونت پیکچرز قرارداد امضا کرد و تا دهه شصت فیلم بازی کرد و شخصیتی جذاب و دوست داشتنی ساخت که باعث شد او تبدیل به آیکون بینظیری روی پرده سینما شود. وی در سال 1986 از دنیا رفت و در سال 1970 جایزه اسکار افتخاری دریافت نمود.
کری گرانت که اغلب او را «نماد شیک‌پوشی» می نامیدند، استایل، جذابیت و کاریزمای خاصی داشت، ولی شخصیت روی پرده و وجهه سینمایی او به دقت تراشیده شده بود، وجهه ای که بر زندگی شخصی بسیار دشوار او، پرده می انداخت.
کری در بریستول و با نام اصلی آرچی لیچ بزرگ شد، مادرش خانه دار بود و پدرش در خشکشویی کار می کرد. پدر کری برای یافتن کار در ساوث‌همپتون خانه را ترک کرد و در آنجا همسر دیگری اختیار کرد و از او بچه دار شد.
وقتی ده ساله بود، به گرانت گفتند که مادرش مرده در حالیکه واقعیت این بود که پدرش او را در آسایشگاه بستری کرده بود. گرانت که فکر می کرد مادرش فوت کرده از این قضیه بسیار غمگین و گوشه گیر شد، زیرا از سوی پدر نیز حمایت اندکی می دید.
در 13 سالگی با یک گروه تئاتر محلی می گشت و در آن گروه کارهای عجیب و غریبی انجام می داد. سپس با گروه بازیگران باب پندر که همیشه در سفر بودند همراه شد. با این حال اولین تلاشش در حرفه تئاتر از سوی پدرش قطع شد، زیرا او از کری خواسته بود که به مدرسه برگردد.
سال بعد کری کاری کرد که او را از مدرسه اخراج کردند و این بار با اجازه پدرش، به گروه پندر پیوست. دو سال با این گروه به سفر رفت و انواع و اقسام برنامه ها از جمله چشم‌بندی و شعبده تا حرکات آکروباتیک انجام داد. در سال 1920، گرانت این گروه را در نیویورک سیتی ترک کرد. در آنجا تقلا می کرد تا وارد صنعت سرگرمی شود و حتی مدتی بندبازی کرد.
تا اواخر دهه بیست، او چندین بازی در تئاترهای برادوی انجام داده بود و در سال 1931 در موزیکال «نیکی» با فی وری همبازی شد و نقش اصلی را بازی کرد. با آنکه این نمایش مدتی طولانی روی صحنه نبود، ولی برای گرانت کافی بود تا تحسین کافی برای یافتن نقشی در یک فیلم کوتاه به نام «سنگاپور سو» بدست آورد.
وقتی که او توجه استودیوهای فیلمسازی را به خود جلب کرد، به لوس آنجلس رفت.
او با پارامونت استودیوز قرارداد امضا کرد و هویت جدیدی برای خودش گرفت. آرچی لیچ به درخواست این استودیو، نامش را به کری گرانت تغییر داد. به گفته خود او، این نام از نقشی که او قبلاً در تئاتر بازی کرده بود گرفته شد و نام خانوادگی اش را از لیستی که استودیو به او داد انتخاب کرد.
اولین فیلم بلندش، «امشب همان شب است» نام داشت که در سال 1932 ساخته شد و نقش های بزرگ سینمایی پس از آن فیلم به سویش سرازیر شدند. گرانت در مقابل بانوان مشهوری مانند مارلنه دیتریش و می وست نقش آفرینی کرده است.
در اواخر دهه سی، گرانت تبدیل به بازیگر مرد پیشگام هالیوود شده بود و در فیلم های زیادی از درام های جنگی گرفته تا فیلم های کمدی و اسرارآمیز بازی می کرد. ولی در سال 1937 با فیلم «تاپر» بود که حرفه اش رو به ترقی گذاشت.
در این کمدی اسکروبال، گرانت نقش روحی را بازی می کند که همراه با همسر مرحومش تصمیم می گیرند که یک دوست قدیمی را بترسانند. استعداد گرانت در شوخی های فیزیکی و زمان‌بندی کمیک عالی بود.
گرانت بهترین فیلم هایش را در همین دوره بازی کرد: کمدی هایی مانند «حقیقت تلخ» (1937) با آیرین دان و «داستان فیلادلفیا» با کاترین هپبورن و جیمی استوارت، تبدیل به کلاسیک های تاریخ شدند. گرانت در بسیاری از نقش هایش، تیپ ثابت مردی خوش‌مشرب و مبادی آداب را بازی می کرد. ولی گاهی نیز سعی می کرد که بر خلاف انتظارات مخاطبین عمل کند.
در فیلم مهیج «سوءظن» (1941) گرانت نقش همسر جوآن فونتین را بازی کرد که اولین تجربه همکاری او با آلفرد هیچکاک، کارگردان و استاد فیلم های ژانر مهیج و دلهره آور بود. در فیلم «سرناد پنی» (1941) گرانت شوخی را با غم نشان داد و نقش همسری را بازی کرد که هم شادی و هم دل‌شکستگی را در زندگی مشترکش تجربه می کند. بازی او در این فیلم برایش نامزدی جایزه اسکار به ارمغان آورد.
بزرگترین و مهمترین جهش دراماتیک او در فیلم «هیچ جز قلب تنها» (1944) بود که کلیفورد اودتز کارگردان و فیلمنامه‌نویس آن بود، فیلمی که در آن گرانت نقش پسر ولخرجی را بازی می کرد که به خانه بازمی‌گردد تا به مادر مریضش (با بازی اثل بریمور) کمک کند.
وی دومین نامزدی اسکارش را برای همین فیلم که حالا فراموش شده گرفت. احتمالاً این فیلم یکی از فیلم های محبوب خودش نیز بوده، زیرا در مورد آن می گفت: «این نقش به نظرم بیشتر و بهتر از هر نقش دیگری که قبلاً بازی می کردم به شخصیت من می خورد.»
تا اوایل دهه چهل، گرانت یکی از اولین بازیگرانی شده بود که مدیر برنامه نداشت و می خواست با هیچ یک از استودیوهای فیلمسازی که آن زمان بر هالیوود حکومت می کردند، قرارداد نداشته باشد. در عوض او خودش نقش هایش را انتخاب می کرد و به تدریج در مورد نقش هایی که به او پیشنهاد می شد، سخت‌گیرتر شد.
یکی از اولین تصمیماتی که بدون مدیر برنامه اتخاذ کرد این بود که در سال 1946 در یکی دیگر از فیلم های آلفرد هیچکاک، یعنی «بدنام» در مقابل اینگرید برگمن بازی کرد. در همین دوران بود که در چندین کمدی از جمله «مرد مجرد و بابی ساکسر» (1947) و «من یک عروس جنگی بودم» (1949) نقش آفرینی کرد.
دو تا از به یاد ماندنی ترین نقش های گرانت باعث شدند که او دوباره با آلفرد هیچکاک افسانه ای همکاری کند. وی در فیلم «گرفتن یک دزد» (1955) نقش مجرم اصلاح شده ای را بازی کرد که متهم به سرقتی شد که مرتکب آن نشده بود.
در این فیلم او مقابل گریس کلی بازی کرد. بعد از آن هیچکاک او را در فیلم «شمال از شمال غربی» (1959) بازی داد و نقش مردی با شغل تبلیغاتی را به او داد که درگیر قتل و جاسوسی می شود و از نیروهای دشمن فرار می کند و در بیشتر فیلم در حال مبارزه برای زنده ماندن است.
گرانت با آدری هپبورن نیز همبازی شد و در فیلم مهیج رمانتیک و خنده آور «معما» (1963) حضور یافت که کنایه ملایمی به این ژانر می زد. برای فیلم آخرش، «راه برو ندو» (1966)، از نقش اول رمانتیک به نقشی پخته تر در این کمدی گذار داشت.
بعد از این فیلم، وی از فیلمسازی کناره گرفت. پس از بازنشستگی از بازیگری، گرانت باز هم در میان عموم دیده می شد. وی یکی از مدیران کمپانی فابرژه شد و سفیر برند شرکت عطر و ادکلن شد و برای تبلیغ محصولات آن سفرهای بسیاری داشت.
آقای بازیگر خوش‌چهره افتخارات متعددی برای بازی در فیلم ها در سال های بعد بدست آورد و در سال 1970 به خاطر مهارت منحصر بفردش در هنر بازی در سینما، جایزه ویژه اسکار را گرفت. در سال 1981، جایزه افتخاری معتبر مرکز کندی را برای دستاورد حرفه ای در هنرهای نمایشی بدست آورد. قرار بود گرانت روز 29 نوامبر 1986، حضور عمومی ویژه ای در داونپورت آیووا داشته باشد، ولی هرگز به این مراسم نرسید. زیرا در اتاق هتلش سکته مرگباری داشت و به این ترتیب از دنیا رفت.
بعد از مرگش هیچ مراسم تدفین عمومی برایش برگزار نشد، زیرا خودش اینگونه می خواست. بسیاری از کسانی که او را از نزدیک می شناختند، غم و سوگ خود را ابراز داشتند. رئیس جمهور رونالد ریگان گفته بود: «گرانت یکی از درخشان ترین ستاره های آسمان هالیوود بود و خوش‌پوشی و خوش‌مشربی، جذابیت و کاریزمای او در تاریخ سینما و در قلب های ما باقی خواهد ماند.»
بر خلاف کاراکترهای سینمایی ملایم و جذابش، گرانت خارج از فیلم در زندگی شخصی و رمانتیکش در تقلا بود. او 5 بار ازدواج کرد و چهار بار طلاق را تجربه کرد. همسرهای سابقش او را کنترلگر توصیف می کردند و همسر چهارمش، دایان کانن که بازیگر بود گفته بود که گرانت عادت کرده بود به او بگوید که چه بپوشد و چه نپوشد.
همچنین ادعا کرده بود که او مجبورش می کرد ال اس دی مصرف کند، دارو روان‌گردانی که گرانت خودش هم مصرف می کرد. بعدها او اینطور توضیح داد که گرانت ال اس دی را به عنوان راه فراری برای یافتن آرامش درونی مصرف می کرد. در سال 2011 او کتابی تحت عنوان «کری عزیزم: زندگی من با کری گرانت» منتشر نمود.
بعضی ها می گفتند که کودکی آشفته او بر روابط رمانتیکش اثر گذاشته بود. گرانت در 30 سالگی بود که فهمید مادرش هنوز زنده است و او را پیدا کرد، ولی هرگز پیوند نزدیکی که قبلاً با هم داشتند، برنگشت. با آنکه روابط رمانتیک کری گرانت مشکل دار و آشفته بودند، ولی او پدر دلسوزی بود.
او یک دختر به نام جنیفر بیشتر نداشت که در سال 1966 از دایان کانن به دنیا آمد و گرانت فداکاری و عشق فراوانی به او داشت. پس از جدایی از کانن، او همچنان زمان زیادی را با دخترش سپری می کرد. جنیفر گرانت در کتابی که تحت عنوان «چیزهای خوب: یادی از پدرم کری گرانت» در سال 2011 منتشر کرد، برای تمام دنیا شرح داده که فرزند یک افسانه سینمایی بودن چگونه است.
