نوعی سواستفاده ادبی از عنوان فامیلی من بوده و همه می دانند که چه منظوری پشت این حرف است!
گاهی بین مردم از نسل های گوناگونی که شما را می شناسند حرف هایی درباره رامین پرچمی رد و بدل می شود. برخی او را با نخستین فیلم و سریال وی یاد می کنند و برخی با دوران زندان. ستاره شدن در تلویزیون و سینما از دوران دانشجویی کجا و زندان کجا؟

دوگانگی بین این دوره ها نمی بینم. روند زندگی یک انسان را نشان می دهد که از جایی آغاز شده و به جای دیگری رسیده است.
در رسانه های آن روزها دو روایت برای زندان شما دست به دست می شد: اقدام علیه امنیت ملی و مواد مخدر. کدام درست بود؟

یکی از روزهای سال 1389 به جرم مصرف تفریحی مواد با یکی از دوستانم در لاهیجان دستگیر شدم و بدون کوچک ترین مقاومتی و بدون استفاده از رابطه های خود به زندان رفتم و دوران محکومیت را گذراندم.

در روزهای مرخصی زندان به تهران آمدم و روز 25 بهمن 1389 در راهپیمایی روزهای پس از انتخابات به عنوان تماشاگر حضور داشتم و فقط می خواستم با تلفن همراه خود از اتفاق های آن روز فیلم بگیرم که به جرم اقدام علیه امنیت ملی دستگیر شدم و به زندان اوین رفتم.
بهمن 1386 که شما دستگیر شدید، از شدت شلوغی های انتخابات 88 کاسته شده بود. آیا شما به دنبال برهم زدن امنیت ملی بودید یا داستان دیگری بود؟

درست است. تمایل به حضور رسانه ای نداشتم و فقط یک بار با نشریه تماشاگران گفت و گو کردم.

در سال های اول پس از آزادی ممنوع الکار بودم. مدتی است متوجه شدم دیگر ممنوع الکار نیستم و در چند نمایشنامه خوانی شرکت کردم و یکی دو ضبط موسیقی داشتم. در حال حاضر هم برای اجرای تئاتر و آثار تصویری و... آماده می شوم.

از کجا متوجه شدید که ممنوع الکار هستید و از چه زمانی این ممنوعیت برداشته شد؟

حضورم در راهپیمایی آن روز بیشتر شبیه یک تصادف بود که خودم هم علت آن را نمی توانم بفهمم. به نیروهای امنیتی هم حق می دهم که باور نکنند چون دستبند سبز به دست داشتم. برای خیلی ها عجیب است که چرا هنوز در ایران هستم و پناهنده نشدم! آخر چرا باید بروم؟ من که جرمی نکردم. باور کنید پیشنهادهای زیادی از شبکه های مختلف ماهواره ای برای کار و اقامت داشتم اما چرا باید از کشورم بروم، آن هم برای یک اتفاق؟!
دوران زندان سیاسی آن هم با اتهام اقدام علیه امنیت ملی به شما سخت گذشت؟

به طور جدی هنوز شروع نشده است. از امیر زریوند سپاسگزارم که سال گذشته پس از ممنوع الکاری در یک نمایشنامه خوانی از من دعوت کرد و دیگران هم متوجه شدند که فلانی می تواند کار کند. کمی موسیقی کار کردم و چندین نمایشنامه خوانی و یک تئاتر که در حال تمرین هستیم. مشغول ساخت یک فیلم برای سایت آپارات هم شده ام... تا ببینم چه شود.
در یکی از مصاحبه های پس از آزادی گفته بودید اگر جای امین حیایی بودم من هم «قلاده های طلا» را بازی می کردم. این یعنی نگاه سیاسی دوران انتخابات شما غلط بود یا این که امین حیایی مجبور است بازی کند؟

منظورتان عکسی است که کنار دیوار ایستاده بودم و می خندیدم؟! (می خندد) اشکال از آن عکس بود. البته کمی لاغر و شکسته شده بودم اما من زیاد اهل حرص و جوش و استرس و خودخوری نیستم. زاویه عکس طوری بود که هر کسی می دید تصور می کرد شب ها و روزهای طاقت فرسایی بر من گذشته است! (می خندد) برخی تصویرها و برخی گفته های نادرست، قضاوت نادرستی را برای مردم ایجاد می کند و این در حالی است که من خیلی بی خیال تر از این حرف ها هستم.

با این نگاهی که دارید، به نظر می رسد بیشتر توسط مردم سیاسی شده اید تا به دست خودتان.

مدتی بعد ما ازدواج کردیم و 6 سال طول کشید تا مجوز انتشار صادر شود. کار شروع شد و به دلیل حساسیت هایی که در این کار داشتم، بسیاری از بار مجله را تنهایی به دوش می کشیدم. حتی پاسخ به نامه های مردم را هم خودم می دادم. پس از مدتی هم به خاطر همین حساسیت ها خسته شدم و دیگر کمتر به مجله رفتم.

شاید به دلیل همین عدم پیشینه مطبوعاتی بود که نقش آفرینان با وجود مخاطب خوب آن دوره، کمی سطحی و مخفی شده بود و نگاه آموزشی و همه جانبه به بازیگری نداشت؟

ما قصدی برای ایجاد یک نشریه آرشیو ماندگار نداشتیم. می خواستیم روزآمد باشد. بنابراین کمتر وارد فضاهای نقد و آموزش و پژوهش می شدیم. شما هم با این رویه نمی توانید به موفقیت در گیشه برسید و شکست می خورید.

بچه هایی که با شما کار می کردند مثل خودتان هیچ کدام پیشینه مطبوعاتی نداشتند و این در حالی بود که آن زمان روزنامه نگاران در سرویس تئاتر و سینمای نشریه ها بودند.

افراد مشهور هم برای ما مطلب می نوشتند اما کاری به نام و شهرت آنها نداشتیم و بسیاری از یادداشت های بازیگران مشهور را بایگانی کرده و چاپ نکردیم چون مطالب خوبی نبودند. من هم بدون سابقه مطبوعاتی و با علاقه و گرایش و حساسیتی که به روزنامه نگاری داشتم وارد گود شدم و از اسم و چهره خود برای مطلب و عکس و حضور بازیگران سوءاستفاده نکردم چرا که در این کار بیشتر طرفدار مطبوعاتی ها هستم تا بازیگران. مطبوعات جای نظر همه قشرها است نه یک قشر خاص؛ حتی نظر شخصی افراد گوناگون.

البته مطبوعات یک رسانه عمومی است و جای نظر و نقد تخصصی است که به درد همه بخورد نه بخش کوچکی از جامعه. «دربرگیری» از اصول کار مطبوعاتی است، همان اصولی که در نقش آفرینان از آن دوری می کردید و کمتر به آموزش و نقد تخصصی نزدیک می شدید.

این برخورد با کار مطبوعات نظر شماست و نمی تواند قاعده باشد. من در مجله خودم با نظرهای شخثی کار می کنم چون برایم مهم نیست که کسی از این نظرها استقبال می کند یا نه. اجباری در خرید مجله و تعداد مخاطب هم وجود ندارد. من نظرهای خود را در کار مطبوعاتی دارم و اگر کسی با من همنظر بود، مخاطب نشریه ما می شود. نشریه خصوصی وصل به پول و رابطه و اصول دولت نیست که از اصول دیگران پیروی کند.

اصول دیگران با اصول مطبوعات و تئاتر تفاوت دارد. برای نمونه گزارش خبری با گزارش تحلیلی و تصیفی و یا نقد با تحلیل و نظر هر کدام اصول خودشان را دارند که آنها را تبدیل به یک علم آموزشی می کند. نوآوری و خلاقیت ها روی اصول و پایه ها بنا می شود وگرنه با نظر شخصی همواره چرخ را از ابتدا اختراع می کنیم.
این نظر شماست و من اعتقادی به این اصول ندارم. همین بی اصولی باعث شد که نقش آفرینان در دوران خودش پرمخاطب باشد. از اساس با نقد تئاتر هم مخالفم. من پایبند اصول خودم هستم و همه ماجراهای زندگی را کشف و شهودی می بینم.

با این نگاه چه شد که از نقش آفرینان جدا شدید و سردبیر از نیمه کار تغییر کرد؟

از کار یک تنه با حساسیت هایی که داشتم خسته شدم و از شماره 35-40 به بعد کمتر حضور موثری داشتم و فقط به بچه ها سر می زدم. بعد از دستگیری من هم که دیگر منتشر نشد و تا امروز فقط تک شماره هایی غیرسراسری برای از بین نرفتن پروانه انتشار به معاونت مطبوعاتی داده می شود.
هوس نکردید دوباره به کار مطبوعات تخصصی بازگردید؟

خیلی زیاد... مجله نقش آفرینان را از همه دوران کاری و بازیگری ام بیشتر دوست دارم و تنها کار کارنامه هنری من است که از آن دفاع می کنم. مجوز نشریه را حفظ کردیم تا شاید دوباره کار کنیم.
مجوز که به نام همسر سابق شماست و ایشان هم در ایران نیستند.

مشکلی نیست... ایشان هم مجوز را برای من گرفته بود. جدایی ما با توافق و مربوط به یک مساله شخصی بود که سال گذشته اتفاق افتاد و هنوز دورادور از آن سوی آبها با هم در ارتباط هستیم.
با نگاهی به کارنامه زندگی و فعالیت های رامین پرچمی می توان این گونه برداشت کرد که شانس و تقدیر مهمترین ویژگی شخصیت شماست و کمتر در اتفاق های زندگی نقش پیگیر داشته اید؟

بزرگ ترین ره آورد، توجه بیش از حد مردم به من بود که احساس می کنم بیش از شهرت بازیگری ام، محبوب شده ام. پیام های خوبی در فضاهای مجازی می گیرم و مردم در کوچه و خیابان بیش از اندازه لطف دارند. گاهی هم بحث های سیاسی می کند که من سعی می کنم وارد بحث ها نشوم، فقط تشکر می کنم. گایه از پیک موتوری استفاده می کنم و موتورسوار تا مقصد حرفی نمی زند و وقتی می رسیم، حاضر نیست پولی از من بگیرد! می گویم تو چطور و چه وقت مرا دیدی و که بشناسی؟ یکی از آنها می گفت: «آقا شما گردن ما حق زیادی دارید!» چه حقی؟! این گونه رفتارهای مهرآمیز در مورد من خیلی زیاد شده است.
با آنچه در تقدیر خود دیده اید، انتخابات سال آتی ریاست جمهوری را چگونه پیش بینی می کنید؟

من تاکنون رای نداده ام...
و...

ایران خبر