بدرود، شاعر جنون‌زده راه‌راه‌های سفید و آبی

متولد حلبی آبادهای بوینس آیرس بیش از ۴ دهه محبوب دل میلیون‌ها هوادار فوتبال در جهان بود.
ستاره پیشین تیم ملی آرژانتین و باشگاه ناپولی و بارسلونا، بی تردید یکی و یا شاید، از دید برخی، بزرگترین بازیکن تاریخ فوتبال بود. او در نظرسنجی های معتبر فیفا، در قرن بیستم همواره در جایگاه اول و یا پس از پله، در جای دوم قرار می‌گرفت.
 

مارادونا توانست با درخشش فرازمینی خود در مکزیک، تیم ملی آرژانتین را قهرمان جام جهانی ۱۹۸۶ کند. جامی که بسیاری از تحلیلگران فوتبال آنرا «استثنایی» خوانده‌ند.
دیگو برخلاف بسیاری از فوتبالیست‌های هم نسل خود کوتاه قد بود و همواره به گفته بسیاری از مربیان، درگیر اضافه وزن؛ اما استعداد، تکنیک، چابکی، دید قوی و پاس‌های دقیقش به او اجازه می‌داد تا در زمین توپ‌هایی را مهار و کنترل کند که حتی سه دهه بعد و با پیشرفت فوتبال، همچنان استثنایی هستند و قند در دل عاشقان فوتبال آب می‌کنند.
«پسرطلایی» فوتبال آرژانتین را بسیاری «ماهرترین دریبل زن» تمام ادوار تاریخ می‌دانند.
اما یک بازی ملی، مارادونا را در اوج دوران بازی اش تبدیل به اسطوره ای جهانی کرد: انگلستان و آرژانتین، یک چهارم نهایی جام جهانی ۱۹۸۶. استادیوم آزتکا، مکزیکو. در این بازی حساس مارادونا گلی را با دست به ثمر رساند و کمک کرد تا تیم ملی آرژانتین به نیمه نهایی رفته و قهرمان جام جهانی شود. با وجود اینکه گل غیرقانونی بود اما به‌دلیل حساسیت بالای این بازی مشهور شد به گلی که با «دست خدا» به ثمر رسید.
این گل در شرایطی وارد دروازه شد که روابط دیپلماتیک آرژانتین و بریتانیا به‌دلیل جنگ در جزایر فالکلند تیره و تار بود. گلی که از دید گزارشگر آرژانتینی این بازی عامل اتحاد دوباره آرژانتین و حتی آمریکای لاتین شد. به گفته او گل‌های مارادونا «مشت‌های گره کرده آرژانتینی‌ها را دوباره به هوا برد.»
تفاوت مارادونا با دیگر ستارگان هم دوره خود این بود که او هیچگاه وارد ساختار قدرت در فوتبال از جمله فیفا، فدراسیون جهانی فوتبال نشد و همواره پس از دوران بازیگری خود مهم‌ترین نهاد بین المللی فوتبال را «نماد فساد مالی و پولشویی سیاستمداران» خواند. سخنان او، پس از بازداشت روسای پیشین فیفا، سپ بلاتر و میشل پلاتینی، رنگ واقعی به خود گرفتند.
 

مارادونا در طول دوران بازیگری فوتبال و حتی پس از بازنشستگی، زندگی پر فراز و نشیبی را تجربه کرد. از اعتیاد به کوکایین تا نزدیکی‌اش به فیدل کاسترو و سخنانش علیه جورج بوش، رئیس جمهوری پیشین آمریکا، همه و همه از او شخصیتی فراتر از توپ و مستطیل سبز ساخت و او را محبوب دل میلیون‌ها نفر ومنفور بسیاری دیگر کرد. او حتی محبوب دل‌هایی شد که اصلا دوران بازی او را به یاد نمی آوردند.
آرسن ونگر، سرمربی اسطوره ای باشگاه آرسنال شاید بهترین توصیف از این نابغه را ارئه داده است. ونگر می گوید: « مارادونا یک هنرمند بود، بی همتا بود حتی در زیاده‌روی‌هایش. نابغه‌ای که همیشه دنیای خودش را داشت.»
مارادونا، چاپلین فوتبال بود، کسی به گفته آندره بازن، موفق شد «بدون جنگ و خونریزی قلب میلیون‌ها نفر را فتح کرد.»
سخت بتوان زندگی اسطوره‌ای مثل مارادونا را با کلمات توصیف کرد. او در زمین فوتبال یک نابغه تمام‌عیار و در خارج از زمین یک چهره جنجالی بود.
اما شاید بتوان گوشه‌ای از زندگی او را در این عکس‌ها دنبال کرد: از سرزمین مادری‌اش در آرژانتین تا سفر به ایتالیا و بدست آوردن شهرتی افسانه‌ای. از چشیدن طعم افتخار در جام جهانی تا افولی دردناک به دنبال مصرف مواد مخدر.
آغاز ماجرا: اولین حضور مارادونا در جام جهانی به مسابقات سال ۱۹۸۲ در اسپانیا باز می‌گردد؛ اما مارادونا مهر خودش را چهار سال بعد روی این رقابت‌ها کوبید...
 

آرامش قبل از طوفان: در حال دست دادن با پیتر شیلتون، دروازه‌بان تیم ملی فوتبال انگلیس قبل از بازی یک‌چهارم نهایی جام جهانی مکزیک ۱۹۸۶
 

فاصله‌ای بی‌نهایت بین دو گل: از "دست خدا" مقابل انگلیس تا "بهترین گل قرن" در برابر این تیم

قهرمان جهان: مارادونا پس از قهرمانی در جام جهانی ۱۹۸۶ به عنوان بهترین بازیکن این مسابقات انتخاب شد. او چهار سال بعد هم نقشی استثنایی در رسیدن آرژانتین به فینال جام جهانی داشت
 

قهرمان اروپا: مارادونا نماد باشگاه ناپولی است. او همراه این تیم دو بار قهرمان لیگ فوتبال ایتالیا و در سال ۱۹۸۹ قهرمان جام یوفا شد. پیراهن شماره ۱۰ ناپولی پس از مارادونا بازنشسته شد.
 

جام جهانی حاشیه ‎ساز: سال 1994، دیگو 34 ساله بود. دعواهای او با کورادو فرلاینو در ناپولی و ماجراهای مواد مخدر، روی چهره ستاره بی همتای فوتبال جهان خَش انداخته بود.
او برای خلق یک شگفتی دیگر به آمریکا آمد. وقتی گل سوم تیمش به یونان را زد، شیوه شادمانی اش نشان می داد که شعله های انتقام چگونه از وجودش زبانه می کشد. اما قبل از بازی با بلغارستان، دوپینگ مارادونا را مثبت اعلام کردند تا پرونده بازیگری او در جام های جهانی بسته شود.
 

وظیفه سنگین: تصویری از مارادونا در سال ۲۰۰۱ در حالی که با مشکل اضافه وزن و اعتیاد به مواد مخدر دست به گریبان بود.
 

دو نابغه آرژانتینی: مارادونا به عنوان سرمربی تیم ملی آرژانتینی هدایت لیونل مسی در جام جهانی ۲۰۱۰ را به عهده داشت هرچند که آرژانتین این جام را با باخت ۰-۴ مقابل آلمان در یک‌چهارم نهایی ترک کرد.
 

تصویری محبوب: ماردونا همراه با تصویر خودش در بازی آرژانتین و نیجریه در جام جهانی۲۰۱۸ روسیه