وی با تاکید بر اینکه تعدادی از کلانشهرها و شهرهای بزرگ و کوچک و همچنین تعداد زیادی از روستاهای کشور در مسیر خطر سیلاب واقع شده‌اند، اظهار کرد: وقوع سیل در استان‌هایی مانند خوزستان، بوشهر، سیستان و بلوچستان، لرستان، گلستان، مازندران، اردبیل، گیلان، خراسان رضوی، اصفهان، فارس و کرمان در ۵۰ سال گذشته بیانگر اهمیت سیل در شهرهای مختلف است.
بیت‌اللهی با اشاره به سابقه سیل‌خیزی شهرهای مختلف کشور ادامه داد: از جمله سیل‌های تاریخی می‌توان به وقوع سیل در خوزستان در سال ۱۳۵۸، دشتی در سال ۱۳۶۵، بوژان در سال ۱۳۶۶، تهران در سال ۱۳۶۶ ، ماسوله در سال ۱۳۷۷، گلستان در سال ۱۳۸۰ و دشت مغان در سال ۱۳۸۵ اشاره کرد.
مدیر بخش زلزله و خطرپذیری مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی، سیل سیستان و بلوچستان در سال ۱۳۹۵ و سیل‌های سال ۱۳۹۸ در ۲۴ استان کشور به خصوص در استان‌های مازندران، گلستان، فارس، لرستان و خوزستان را از دیگر شواهدی برای سیل‌خیز بودن کشور دانست.
وی خاطر نشان کرد: بررسی منابع بین‌المللی نشان می‌دهد که سیل با حدود ۴۱ درصد رخداد از کل مخاطرات بعد از زلزله بیشترین رخداد مخاطرات طبیعی در کشور است و ۳ درصد از تعداد تلفات جانی مخاطرات طبیعی را در کشور به خود اختصاص می‌دهد.
بیت‌اللهی یادآور شد: از سوی دیگر میزان خسارت اقتصادی سیل به مراتب بالاتر از تلفات جانی ناشی از آن است و نزدیک به ۳۰ درصد از کل خسارات مخاطرات طبیعی را شامل می‌شود.
وی با اشاره به بررسی‌های انجام یافته در این زمینه، خاطرنشان کرد: برآوردها نشان می‌دهد از دهه ۳۰ تاکنون فراوانی وقوع سیل در ایران سیر صعودی شتابانی داشته است، به گونه‌ای که فراوانی رخداد سیلاب از حدود ۱۸۰ مورد در دهه ۳۰ به بیش از هزار رخداد در دهه ۷۰ رسیده است.
وی اضافه کرد: هرچند در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ در مقایسه با دهه ۷۰ آهنگ رخداد کند شده است، اما تعداد رخداد به مراتب بالا است، به گونه‌ای که در دهه ۸۰ تعداد رخداد حدود ۱۵۸۰ و در دهه ۹۰ بالغ بر ۱۶۶۵ وقوع سیل ثبت شده است.
