البته نتایج تحقیقات قبلی حاکی از این بود که کروناویروس‌ها می‌تواند روزها یا هفته‌ها روی سطوح باقی بماند اما قوی‌ترین شواهد مربوط به انتقال از طریق قطرات هوای حامل ویروس است؛ بنابراین علت این نتایج متفاوت چیست؟
اکثر دانشمندان ویروس‌ها را در بافرها یا محیط‌های رشد بررسی کردند اما در واقع یک فرد آلوده به ویروس کرونا که روی میز عطسه می‌کند، ویروس سارس کوو ۲ پوشیده از مخاط را منتشر می‌کند؛ موکوس(مخاط) دارای مولکول‌های قندی است که توانایی ویروس کووید را برای آلوده کردن سلول‌ها مسدود می‌کند.
محققان این تحقیق به دنبال این بودند که دریابند چگونه مخاط ممکن است باعث توقف انتقال ویروس موجود روی سطوح شود.
علاوه بر آب، نمک‌ها، لیپیدها، DNA و سایر پروتئین‌ها موکوس دارای پروتئین‌هایی به نام موسین و مولکول‌های قندی به نام گلیکان است. گلیکان‌ها مهم است زیرا پروتئین‌های اسپایک سارس کوو ۲ این مولکول‌های قند را در انتهای سطح سلول هدف قرار می‌دهد تا سلول‌ها را آلوده کند. بنابراین اگر پروتئین‌های سنبله با مخاط پوشانده شود، ممکن است به پروتئین‌های موجود در سطوح سلولی متصل نشود.
این گروه با استفاده از یک نسخه ساختگی از ویروس کرونای انسانی به نام OC۴۳ قطرات ویروس را در یک بافر یا محیط رشد با ۰.۱ تا ۰.۵ درصد موسین موجود در مخاط بینی و بزاق موجود در سطح پلاستیکی قرار دادند. آنان باقیمانده و توانایی آن برای آلوده کردن سلول‌ها را اندازه‌گیری کردند.
محققان دریافتند ویروس‌های پوشیده از مخاط به طور چشمگیری کمتر عفونی بود. آنان همچنین نتایج مشابهی هنگامی که موسین‌ها را از سطوح فولادی، شیشه‌ای و ماسک جراحی به دست آوردند، یافتند.
این گروه دریافت که ممکن است عفونت از حرکت موسین به لبه آن ناشی شود؛ به همین دلیل هنگامی که قطرات خشک می‌شود، یک اثر حلقه قهوه‌ای‌رنگ ایجاد می‌کند. این جنبش موسین‌ها و ویروس‌ها را به هم نزدیک می‌کند تا تعامل با یکدیگر را آسان‌تر کند.
نتایج این تحقیق در ACS Central Science قابل دسترس است.
