کد مطلب: 74640
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۲۶ آبان ۱۳۹۵ ساعت ۰۴:۴۳
دانشمندان برای اولین بار در جهان، در مغز یک زن فلج هلندی یک ایمپلنت جاسازی کردند تا به او امکان صحبت کردن و برقراری ارتباط توسط فکر کردن بدهند.
در سال 2008 پزشکان تشخیص دادند که هنک دی بروژین، مبتلا به ALS (اسکلروز جانبی آمیوتروفیک) است و به زودی نیز تمام سلول‌های عصبی‌اش از کار می‌افتند. پروژین در عرض دو سال از یک فرد سالم به یک فرد ناتوان تبدیل شد که حتی قادر به تنفس بدون دستگاه نیست و دیگر نه می‌تواند حرکت کند و نه صحبت کند.
قبل از این که «نیک رامسی»، عصب‌شناس و مدیر پروژه کاشت ایمپلنت در مغز، با بروژین ملاقات کند، با استفاده از سیستمی که حرکت چشم‌هایش را ردیابی می‌کرد، با دیگران ارتباط برقرار می‌کرد. این سیستم به بروژین امکان می‌داد که کلمات و حروف خاصی را از روی صفحه‌نمایش کامپیوتری انتخاب کند تا با آنها جمله بسازد. اما این راهکار نیز راهکار درستی برای بیماران ALS نیست زیرا این افراد در نهایت توانایی حرکت چشم‌هایشان را نیز از دست می‌دهند.
رامسی با درک این مسائل، سعی کرد که سیستمی را بسازد که به حرکت فیزیکی بدن حتی حرکات چشم وابسته نباشد. این در حالی است که حتی سیستمی که استیون هاوکینگ، فیزیکدان بزرگ جهان، از آن برای برقراری ارتباط و حرکت کردن استفاده می‌کند، مبتنی بر حرکات ماهیچه گونه‌اش است. رامسی در همین راستا به فکر ساخت ابزاری افتاد که با نیروی فکر کار می‌کند.
وی می‌گوید: «ما چند سال گذشته ابزارهای مختلفی برای کاشت در مغز داریم که برای افراد فلج یا افرادی که اندام‌هایی از بدنشان را از دست داده‌اند، به کار می‌رود اما از آنجا که فناوری پیشرفت کرده است، به ابزاری فراتر از اینها فکرمی‌کردم؛ به ابزاری که خیلی زود اطلاعات را پردازش می‌کند ضمن این که دیگر نیازی به کمک کس دیگری نباشد».
رامسی ابزاری را در نهایت ابداع کرد که با کمک جراحی در مغز کاشته می‌شود و شامل دو الکترود است که در منطقه کورتکس مغز جا می‌گیرند و به راحتی می‌توانند حرکات را کنترل کنند. البته کاشتن این دو الکترود در مغز واقعا کاری چالش‌برانگیز و سخت بود. یکی از آنها باید در بخشی از مغز قرار می‌گرفت که مسئول حرکت دست راست و دیگری دقیقا در بخشی از مغز که مسئول حرکت به سمت عقب است.
این الکترودهای مغزی با یک فرستنده به اندازه دستگاه تنظیم‌کننده ضربان قلب در ارتباط است که در قفسه سینه برژین جاسازی شده است. این فرستنده به صورت بی‌سیم با یک برنامه کامپیوتری که روی یک صفحه‌نمایش جلوی برژین مرتبط می‌شود.
زمانی که برژین به صفحه‌نمایش نگاه می‌کند، یک مربع را می‌بیند که روی حروف حرکت می‌کند. زمانی که مربع روی یکی از این حروف می‌ایستد، یعنی برژین آن را انتخاب کرده است. برای این کار برژین فقط باید تصور کند که دارد با دست راستش روی حروف کلیک می‌کند.
البته دست برژین حرکت نمی‌کند اما مغز او هنوز سیگنال‌های مربوط به حرکت دست را تولید می‌کند و الکترودهای مغزی‌اش این سیگنال‌ها را به فرستنده منتقل می‌کنند و از آنجا هم به برنامه کامپیوتری فرستاده می‌شود. به گفته محققان، شش ماه طول می‌کشد که بروژین بتواند یاد بگیرد با این سیستم با دقت 95 درصد کار کند.
محققان می‌گویند: «استفاه از این ابزار برای برقراری ارتباط هنوز بسیار آهسته است و در حال حاضر چند دقیقه طول می‌کشد که یک کلمه هجی بشود اما به مرور زمان این فرآیند خیلی سریع خواهد شد». به گفته آنها، در ابتدا 50 ثانیه طول می‌کشید که برژین یک حرف را انتخاب کند اما هم‌اکنون در عرض 20 ثانیه این کار را انجام می‌دهد
