کروناویروس بلای جان یا آزمون الهی

کد مطلب: 152475

تاریخ انتشار : پنجشنبه ۱۶ مرداد ۱۳۹۹ ساعت ۱۶:۵۹

کروناویروس بلای جان یا آزمون الهی
کروناویروس‌ها نام علمی Coronaviruses خانواده بزرگی از ویروس‌ها و زیر مجموعه کروناویریده هستند که از ویروس سرماخوردگی معمولی تا عامل بیماری‌های شدیدتری همچون سارس، مرس و کووید ۱۹ را شامل می‌شود. کروناویروس‌ها در دهه ۱۹۶۰ کشف شدند و مطالعه بر روی آن‌ها به‌طور مداوم تا اواسط دهه ۱۹۸۰ ادامه داشت. این ویروس به‌طور طبیعی در پستانداران و پرندگان شیوع پیدا می‌کند، با این حال تاکنون هفت کروناویروس منتقل شده به انسان، کشف شده‌است. آخرین نوع آن‌ها، کروناویروس سندرم حاد تنفسی ۲ (SARS-CoV-2)، در دسامبر ۲۰۱۹ در شهر ووهان چین با همه‌گیری در انسان شیوع پیدا کرد. کرونا ویروس پس از مدت کوتاهی تمام جهان را درگیر کرد.
انسان و تاوان بدی هایش
حدود هفت ماه است که مردم دنیا درگیر کرونا ویروس شدند و می توان گفت به طور کلی زندگی تک تک افراد جامعه دچارتغییرات اساسی و ناخوشایندی شده است که این تغییرات نارضایتی های اقتصادی، اجتماعی زیادی را در برگرفته است.
شاید خیلی از افراد با ورود این ویروس و درگیر شدن مردم با آن گلایه های زیادی داشته باشند. درست است که مدتی است به کل زندگی همه مردم در دنیا مختل شده است اما باید ویروس را مقصر دانست؟ چرا کسی حاضر نیست کمی فکر کند؟! چرا خودمان را برای اتفاقاتی که رخ می دهد مقصر نمی دانیم؟ چرا دنبال دلیل درست و اساسی نیستیم؟
به نظر می آید باید کمی عمیق تر به زندگی، رفتار، گفتار و اطراف مان فکر کنیم و نظاره گر باشیم که چرا و چگونه این اتفاق برای دنیای بشری رخ داد؟ آیا ورود کرونا ویروس ما را به تفکر وادار نمی کند؟ آیا نباید کمی بیشتر در زندگی و رفتارهای خود دقت کنیم؟ قطعا چرا باید هر کسی در خلوت خود مدت زیادی به تفکر بنشیند و خودش، خودش را قضاوت کند نه دیگران را. اگر هر فردی با تفکر بیشتر به زندگی کردن فکر کند بلکه اتفاقات بهتری برای همگان پیش رو باشد.
به طور کل جامعه بشری در زندگی خواهان بدست آوردن هر امکانی برای زندگی کردن بهتر است اما با رواج زندگی مدرن و صنعتی خواسته های انسان روز به روز بیشتر و بیشتر شد و افراد حریص تر از روز قبل شدند به طوری که دیگر کسی به هر آنچه می رسید حتی اگر رضایت هم داشت بسنده نمی کرد و مدام در فکر این بود که بیشتر بدست بیاورد در واقع می توان گفت به حق خود راضی نبود. انسان ها با زیاده خواهی و خودخواهی هایی که پیش گرفتند بر این تصور بودند که قدرت بدست آوردن هر چیزی را دارند. درست است که انسان باید برای خواسته های خود و رسیدن به اهداف ش باید تلاش کند اما نه هدفی که به دیگران و یا به طبیعت آسیب بزند.
 
انتقام طبیعت از انسان ها
جامعه صنعتی افراد را خودخواه و زیاده طلب تربیت کرد. به طوری که انسان با رسیدن به پول و قدرت به راحتی به همه چیز دست درازی می کرد تا مالک آن شود. ساده ترین مثالی که می توان زد این است که به هر آنچه خداوند در طبیعت برایمان در نظر گرفته بود بسنده نکردیم و دست درازی عجیب و زیاد انسان ها را به وضوح در طبیعت می توان دید. آلودگی محیط زیست و طبیعت یکی از بلاهایی بود که هم اکنون همه دنیا به نوعی دارند تاوان پس می دهند. در هر سفری همه ما انواع زباله خشک و تر را در کنار ساحل، جنگل، کوه و بیابان رها شده دیدیم و به جرات می توان گفت کمتر کسی پیدا می شد که زباله های رها شده در طبیعت را جمع آوری کند. آیا اینها بخشی از ظلم ما به طبیعت نبود؟ آیا انسان ها تاوان ندانم کاری هایشان را پس نمی دهند؟ می توان گفت چرا این بخشی از تاوانی است که نفهمی کردیم و زیاده خواه بودیم. زمانی که برای تفریح و خوش گذرانی طبیعت را انتخاب کردیم و تا توانستیم زباله و پلاستیک در طبیعت رها کردیم هم اکنون طبیعت دارند انتقام ش را از ما می گیرد می بینید که چگونه انسان ها به دور خود پلاستیک می پیچند تا از جان شان محافظت کنند! اما جان طبیعت برای شان اهمیتی نداشت!
بازگشت به زندگی عادی آرزوی همگان
درست است کروناویروس ویرانگر زندگی ها بود اما به نوعی درس عبرتی هم هست برای همه انسان ها در همه جوامع بشری. شاید بتوان گفت ورود این ویروس یک آزمون الهی بزرگ است که به این زودی ها نباید به پایان و سرانجام خوش آن امیدوار بود. چرا که بلایی بود که خود بشر برای خودش به وجود آورد. شاید این روزهای سخت و بدی که می گذرانیم ما را به تفکری عمیق وادار کند. که در زندگی چه کردیم؟ چگونه باید می بودیم که نبودیم و این چنین تاوانی را باید پس دهیم! بله تفکری عمیق باید داشت بر رفتار و کردارمان. برای روزهایی که باید مهربان می بودیم و نبودیم، برای محبت کردن، برای قدردانی از زحمات یکدیگر، برای شکرگذاری لحظات خوب، برای شکرگذاری جسم و روح سالم، برای شکرگزاری از نعمت های پروردگارمان، و خیلی برای های دیگر که همه ما به نوعی کم و بد گذاشتم در زندگی.
 اگر به یک روزی که در قرنطینه می گذرانیم فکر کنیم بهتر متوجه می شویم که چه بلایی سرخودمان آوردیم. وقتی برای یک خرید معمولی از خانه بیرون می رفتیم شاید کلی گله و شکایت داشتیم که حوصله خرید کردن نداریم، حوصله ایستادن در صف نانوایی را نداریم حوصله خیلی چیزهای ساده و شدنی را نداشتیم اما اکنون ماه هاست داریم زندگی می کنیم به سختی و نارضایتی. به طوریکه نمی توانیم نانی که از نانوایی تهیه می کنیم همان لحظه میل کنیم. همام بی حوصله گی ها و گله های کوچک هم اکنون به آرزویی برای تبدیل شده است. همه ما فکر می کنیم آیا روزی می رسد که بی دغدغه خرید کنیم. آیا روزی می رسد که با خیال راحت یک دورهمی ساده با دوستان و آَشنایان و اقوام داشته باشیم همان دورهمی هایی که ماه ها قبل از برگزاری اش اظهار بی حوصلگی و خستگی می کردیم. اینها می شود تاوان بد زندگی کردن تاوان قدرندانستن ها.
عدم شکرگزاری انسان ها
سالیان زیادی است که انسان در روی کره زمین به زندگی مشغول است. نعمت ها و امکانات زیادی هم با توجه به شرایط و تغییرات زندگی همواره در اختیار انسان ها بوده اما متاسفانه این بشر ناسپاس و زیاده خواه کاری با طبیعت و هم نوعان خود کرد که به نظر می آید باید همه تاوان پس دهیم. دیگر فرقی نمی کند در کدام سرزمین زندگی کنی، فرقی نمی کند از چه نژاد و قوم و قبیله ی باشی، به کدام مذهب هستی، فقط این طور به نظر می آید انسان هایی که با دست خود طبیعت را ویران کردند هم اکنون طبیعت با خشم خود دارد انتقام چندین ساله خود را می گیرد از تمامی انسان ها. شاید سزاوار ما انسان هاست که تاوان پس دهیم چون بد رفتار کردیم، بد زندگی کردیم، بد گفتیم و شنیدیم، البته شاید هنوز فرصتی باشد برای خوب زیستن، برای خوب بودن، برای انسان بودن، درست است انسان خوب بودن خیلی سخت و دشوار است اما اگر خودخواهی و زیاده خواهی ها را کنار بگذاریم می توانیم بهتر زندگی کنیم.
کلام آخر؛ خوب زندگی کنیم تا کمتر تاوان پس دهیم.

گزارش از: مه جبین محمدی

 

 

 

تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.

  توليد شده توسط نرم افزار جامع ”استوديو خبر“