کد مطلب: 45993

تاریخ انتشار : سه شنبه ۱۹ آبان ۱۳۹۴ ساعت ۱۵:۴۴

ایران خبر- جمله ای که هرگز نباید  به آن شک کرد "دنیا کوچک است". این جمله بسیار درست است و اصطلاح "کوه به کوه نمی رسه ولی آدم به آدم می رسه" را در ذهن تداعی می کند. در اینجا منظور سپری شدن روزگار نیست بلکه داستان  فراموشی انسانهاست. انسان هایی که ناگهان با اتفاقی ترک دنیا می کنند و اطرافیان در حسرت دیداری می مانند؛ حسرت روزهایی که بود ولی بدون "او" گذشت! از دنیا رفتن و فوت شدن "او" خبری تاسف بار است که متاسفانه شنیدن آن برای همه ما پیش آمده یا پیش می آید. حال باید دید وقتی می شنویم "او از دنیا رفت" این "او" کیست؟ پدر،مادر، دوست یا همکاری قدیمی، یک فرد مشهور، هنرپیشه، خواننده، شاعر، نویسنده، خواننده و ... هر کسی که باشد "او" برای اطرافیان خود عزیز بوده، برخی با شنیدن خبر فوت شخصی حتی اگر او را ندیده باشند هم دچار ناراحتی و بغضی در گلو می شوند اما برای عده ای دیگر بی تفاوتی را به همراه دارد!

اگر "اویی" که از دنیا رفته باشد فردی مشهور باشد عکسش تیتر روزنامه ها می شود ولی اگر فردی معمولی باشد شاید فقط تا هفت روز در یاد بماند و به زودی فراموش می شود.

شنیدن خبر فوت با غم و اندوه همراه است و پذیرش از دست دادن عزیزان یکی از سخت ترین موقعیت های زندگی هر فردی به حساب می آید. زیرا احساسات هر شخصی در این موقعیت جریحه دار می شود و در برخی موارد اشخاص از حال طبیعی خود خارج می شوند. متاسفانه کسانی که از دنیا می روند انسان هایی هستند که به فراموشی سپرده شده اند و فقط با شنیدن فوت آنها اسمی به زبان می آید. کسانی هستند که در زنده بودن افراد سراغی از آنها نمی گیرند اما به محض اینکه آن فرد فوت می کند می شود جزو افراد نیک، خیر، خوب و صالح دنیا! برای کسانی هم که یاد عزیز از دست رفته را فراموش نکرده اند مشکی پوش شدن، سنگ مزار شستن و خرما تعارف کردن در آرامستان یک برنامه تکراری می شود.

پدیده "مُرده پرستی" کم کم به یک عادت تبدیل شده است. افراد تا وقتی که در قید حیات هستند و حضور دارند برای دیگران مهم نیستند و به اصطلاح "کسی برایشان تره خرد نمی کند" ولی همین که از دنیا بروند می شوند عزیز؛ اما عزیز دل خاک! بسیاری از فرزندان تا زمانی که پدر و مادرشان در کنار آنها هستند وقتی ندارند که حتی هنگام بیماری با آنها به  مطب پزشک بروند اما متاسفانه وقتی فوت می شوند همان فرزندان برای جبران زمان هایی که نبودند می خواهند بهترین مراسم سوگواری را برای والدین خود برگزار کنند. در اولین مرحله سراغ گران قیمت ترین سنگ مزار می روند و آن را در اسرع وقت سفارش می دهند و تصورشان هم بر این است که ما به عزیز خود احترام گذاشته ایم؛ اما غافل از این هستند که این احترام نیست همان "مُرده پرستی" است.

جای بسی تاسف و ناراحتی است که افراد از اینکه به یکدیگر ابراز علاقه داشته باشند می ترسند و به جای اینکه در زنده بودن هم از یکدیگر تعریف و تجمید کنند و قدردان هم باشند از انجام این کارها ممانعت می کنند و همه را می گذارند برای روزهای عزا و سوگواری. در آن روزهاست که فقط با حسرت افسوس گذشته را می خورند و برای آن تلاش می کنند بهترین ومجلل ترین مراسم سوگواری را برای عزیزان خود برگزار کنند و این صرفا به همان روحیه ناسپاس بودن و مُرده پرستی بر می گردد.

برخی از افراد بعد از اینکه عزیزان خود را از دست دادند به روزگاران عزادار می شوند به به عزیز خود. زیرا این افراد در مراسم سوگواری و روزهای بعد از آن فقط در مورد شخص از دست رفته سخن می گویند و روزهایی که از دست رفته و دوست داشتن و مهربانی را هم در آن روزها جا گذاشته اند و فقط حسرت مانده و حسرت و افسوس! با این وجود اگر به گذشته نگاهی داشته باشیم متوجه می شویم که این عادت از دیر باز همراه بوده است. اگر به لغت نامه دهخدا مراجعه کنیم می بینیم مقابل کلمه "مُرده پرست" نوشته شده "فردی که مرده را پَرستد و به او اظهار علاقه کند و حرمت گذارد. به دیگران تا زنده اند وقعی و ارجی ننهد اما پس از مرگشان سوگواری کند و در شرح فضیلت و
مقام شان افراط کند."

گهی خوشدل شوی از من که میرم
چرا مرده پرست و خصم جانیم
چو بر گورم بخواهی بوسه دادن
رخم را بوسه ده اکنون همانیم...
 
گزارش از مه جبین محمدی - ایران خبر

 

 

 

تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.

  توليد شده توسط نرم افزار جامع ”استوديو خبر“