ایران خبر- مدتی است طرح جمع آوری لباس های عجیب و غریب، پاره و غیر عرف در اجتماع راه اندازی و اجرا شده است.
لباس های نامتعارفی که نه برای پوشش دختران مناسب است و نه پسران.
در فرهنگ و جامعه ایرانی پوشش دختر و پسر تعاریف خاص خود را دارد. و اگر شخصی از لباس هایی با طراحی های غیر عرف و مدل های عجیب استفاده کند در اجتماع بیشتر دیده می شود.
با ورود ماهواره و انواع شبکه های اجتماعی مد و پوشش های جدید و به نوعی عجیب وارد جامعه ایران شد. برخی از جوانان هم که تابع مد و امروزی بودن هستند به سرعت از آن نوع پوشش و لباس الگوبرداری می کنند.
الگوبرداری برخی از دختران و پسران ایرانی هنرپیشه ها، خواننده ها، ورزشکاران و افراد مشهور هستند. جوانانی که تابع مد هستند به دنبال آرایش و پیراش های جدید هستند. دختران جوان با تغییر رنگ مو و مدل آرایش خود را امروزی نشان می دهند و پسران هم با نحوه لباس پوشیدن های عجیب و غریب خود را از قافله مد عقب نگه نمی دارند.
پوشش های برخی جوانان امروز دغدغه بسیاری از مسئولان شده است به طوریکه به جمع آوری پوشاک غیر عرف روی آورده اند. شلوارهای ریش ریش و پاره، مانتوهای مدل مختلف و جلوباز، طراحی های عجیب بر روی لباس ها باعث شده تا طرح جمع آوری البسه غیرعرف در جامعه به سرعت اجرا شود.
مسئله قابل توجه و تامل برانگیز این است که مسئولینی که به فکر جمع آوری شلوارهای ریش ریش و مانتوهای جلوباز افتاده اند و این مسئله به دغدغه بزرگی برایشان تبدیل شده است، چرا کمی فکر نکرده اند که برای جمع آوری لباس های کهنه و پاره افراد محروم در مناطق مختلف کشور طرحی ارائه دهند؟
منکر پوشش بد و نامتعارف برخی جوانان در جامعه نیستیم اما می توان ابتدا به مشکلات اساسی تر رسیدگی کرد. اکنون که به فصل بازگشایی مدارس نزدیک می شویم بهتر نیست طرحی اجرا شود تا لابس، کیف و کفش نو و لوازم التحریر به دست افراد نیازمند برسد؟
درست است هر کسی نسبت به شغلی خود وظایفی دارد اما نباید در وظایف سهل انگاری شود بلکه اولویت بندی راه حلی مناسب است. طرح برخورد با فروشنندگان لباس های غیر متعارف شاید به طور کامل اجرا نشود و موفقیت آمیز نباشد چرا که افراد پیرو مد در جامعه حضور دارند و به هر طریقی شده بالاخره محصول مورد نیاز خود را به دست می آورند. از طریق قاچاق و یا از طریق مسافر. و افرادی هم که به دنبال مد و الگوبرداری از آن هستند از نظر مالی در سطح بسیار بالایی قرار دارند و برای پوشش خود هزینه های گزافی پرداخت می کنند. بنابراین متوجه می شویم نمی توان با یک طرح چند ماهه ریشه موضوعی را از اصل و اساس قطع کرد.
این مسئله بسیار دردآور است که عده ای در فقر و محرومیت کامل به سر ببرند و دیگران فقط نظاره گر محرومیت آنها باشد و هیچ کاری از پیش نبرند. درست است پوشش بد برخی جوانان در اجتماع به معضل بزرگی تبدیل شده است اما معضل بدتر و بزرگ تر دیدن بچه هایی است که با لباس های کهنه و پاره در اجتماع حضور دارند و از شرم لباس های کهنه نمی توانند سر خود را بالا بگیرند.
آیا دیدن این تصاویر دردآور نیست؟ آیا این بچه های بی گناه دل کسی را به درد نمی آورند؟ چرا دیدن این تصاویر دغدغه ای در ذهن هیچ مسئولی ایجاد نمی کند؟! چرا زندگی خوب نصیب این کودکان نمی شود؟ چرا حق زندگی کردن به هر دلیلی از این افراد گرفته شده است و تبدیل به افرادی شدند که فقر را با تمام وجود لمس می کنند و اندکی زندگی می کنند. این قشر محروم نظاره گر و بیننده زندگی افراد مرفهی شدند که شاید سالی یکبار هم نیم نگاهی به این کودکان نکنند!
امید است بتوانیم با رواج انسان دوستی و نوع دوستی کمک ناچیزی به هم وطنان محروم خود داشته باشیم. و برخی مسئولین هم اگر در دغدغه های خود تجدید نظر داشته باشند شاید فقر و محرومیت از چهره برخی مناطق کشور پاک شود.