فریدون فروغی؛ تو قشنگی مثل شکل‌هایی که ابر‌ها می‌سازند

«فریدون فروغی»، در ۹ بهمن سال ۱۳۲۹ در محله سلسبیل تهران به دنیا آمد. تک پسر کارمند اداره دخانیات تهران، از ۱۶ سالگی وارد عرصه موسیقی شد و با یک گروه کوچک به اجرای آثار موسیقی سبک بلوز پرداخت.

 

او که هنرمندی خودآموخته بود و بدون معلم گیتار، پیانو و چند ساز کوبه‌ای پاپ و راک را به خوبی فرا گرفت و پا به عرصه اجرای زنده موسیقی سبک راک گذاشت. پدرش تار می‌نواخت، اما خودش شیفته موسیقی آمریکایی به ویژه ترانه‌های «رِی چارلزر بود. ۲۱ ساله بود که در فیلم «آدمک» دو ترانه خواند.

 

تورج شعبانخانی سازنده قطعه «آدمک» درباره علاقه فریدون به ری چارلز می‌گوید:« ما در گروهمان نوازنده جاز یا همان درامر کم داشتیم و فریدون آمد و با ما جاز نواخت. فریدون سلیقه خوبی داشت و کارهای بلوز و خوانندگانی مثل ری چارلز را کاور می‌کرد. کارش را هم درست انجام می‌داد. متوجه شدم که او می‌تواند یک خواننده خوب برای موسیقی پاپیولار ایران باشد.»از آن پس بود که دیگر به خواندن آثار خودش می‌پرداخت.

 

«فریدون فروغی» در چند فیلم مانند «فتنه چکمه‌پوش» و «تنگنا» ترانه‌هایی اجرا کرده که مشهورترین و ماندگارترینشان ترانه «نماز» یا «نیاز» در سال ۱۳۵۲ است.  

سه سال بعد، نخستین آلبومش را با نام «زندون دل» منتشر کرد. دومین آلبومش را با نام «یاران» در سال ۱۳۵۴ به بازار عرضه کرد و در همین سال به علت اجرای ترانه «سال قحطی» از طرف حکومت پهلوی به مدت دو سال از فعالیت منع شد.

 

درسال ۱۳۵۶، پس از اعلام فضای باز سیاسی، فروغی بعد از دو سال ممنوعیت کاری، سومین آلبوم خود را با نام «سال قحطی» به بازار عرضه کرد. با اوج‌گیری انقلاب درسال ۱۳۵۷، فروغی با انتشار آلبوم «بت‌شکن» با حرکت مردم همراهی کرد. او بعد از پیروزی انقلاب، در ایران ماند و چند کنسرت اجرا کرد و آثار تازه‌اش را در آلبوم «فریدون فروغی در آغازی نو» جای داد.

 

درسال ۱۳۵۹، فروغی ترانه «یار دبستانی» را برای فیلم «از فریاد تا ترور» خواند که با مخالفت مسوولان، از تیتراژ فیلم حذف شد و «جمشید جم» آن را تکرار کرد؛ این سرآغاز ممنوعیت فعالیت این خواننده در پس از انقلاب بود.

 

قطعاتی، چون «تنگنا»، «یار دبستانی»، «قوزک پا»، «غم تنهایی»، «همیشه غایب»، «کوچه شهر دلم» و ... از معروف‌ترین آثار «فریدون فروغی» هستند.

 

«فریدون فروغی»، باوجود این‌که اجازه فعالیت هنری نداشت، در ایران ماند و بار‌ها برای گرفتن مجوز اقدام کرد که هیچ‌گاه به نتیجه نرسید. سکوت این خواننده به مدت ۲۰ سال ادامه یافت و با مرگ او در ۱۳ مهر ۱۳۸۰، همیشگی شد.