کد مطلب: 46040
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۴ ساعت ۰۸:۰۰
فرزندانی که بیشتر مورد علاقه و توجه مادر قرار دارند، بسیار بیشتر ممکن است به افسرگی دچار شوند تا آنهایی که چندان مایه رضایت مادر نیستند.
به گزارش ایران خبر، گروهی از پژوهشگران آمریکایی اعلام کردند نتایج پژوهش آنها حاکی از این است که بچه‌های مورد علاقه مادر ممکن است بیش از حد افسرده شوند.
پژوهشی در دانشگاه پردیو در لافایت ایندیانا، ایالات متحده آمریکا نشان داده است که مورد علاقه مادر بودن نیز ممکن است به همان اندازه یا بیشتر از مایه سرخوردگی او را فراهم آوردن، پیامدهای ناگوار احساسی و عاطفی داشته باشد. داشتن چنین افتخاری ممکن است به شدت به سلامت روان شخص آسیب برساند.
پایگاه اینترنتی futurity.org به نقل از خبرنامه دانشگاه پردیو نوشت که این نتیجه بر اساس دو فاز از یک پژوهش گسترده مربوط به تفاوت‌های درون خانوادگی گرفته شده است. به گفته جیل سویتور، استاد جامعه شناسی دانشگاه پردیو « افرادی که از لحاظ احساسی و عاطفی بیشتر با مادر خود نزدیک هستند، هزینه بزرگی را می‌پرداند و این کودکان خیلی بیشتر علائم و عوارض افسردگی را نشان می‌دهند تا آنهایی که بزرگترین کشمکش‌ها را با مادران خود دارند که معتقدند آنها فرزندانی هستند که بیشتر مایه سرخوردگی‌شان را فراهم آورده‌اند.»
این یافته‌ها بر اساس فازهای اول و دوم مطالعه‌ای در مورد تفاوت‌های درون خانواده حاصل شده است. اطلاعات لازم برای این پژوهش از هفت سال تحقیق مجزا روی 725 فرزند بزرگسالان 309 خانواده که مادران آنها در زمان آغاز این پروژه در سال 2001 در سنین 65 تا 75 قرار داشتند، به دست آمده است. مورد علاقه مادر بودن در این پژوهش با توجه به چهار شاخص قرابت عاطفی، کشمکش، غرور، و سرخوردگی تعیین شده است.
مگان گیلیگان، استادیار رشته توسعه انسانی و مطالعات خانواده در دانشگاه دولتی آیوا و فارغ‌التحصیل دانشگاه پردیو می گوید: «هزینه احساسی که این افراد می پردازند، ناشی از تنشی است که فرزندان بزرگسال مورد علاقه مادر با توجه به قرابت عاطفی یا احساس مسئولیت بیشتر برای مراقبت احساسی از مادران سالخورده تحمل می‌کنند.»جزئیات و نتایج این پژوهش در Journal of Gerontology: Social Sciences ارائه شده و همچنین الگوهای نژادی نیز در آن مورد مقایسه قرار گرفته است.
مطالعات قبلی نشان داده بود که در خانواده‌های سیاه‌پوست قربت عاطفی بیشتری وجود دارد. حدود یک چهارم در خانواده‌های مورد مطالعه سیاه‌پوست بوده‌اند.جیل سویتور در این مورد می‌گوید: «یافته‌های ما نشان می دهد که مخصوصاً فرزندان خانواده‌های سیاه‌پوست که نسبت به خواهران و برادران خود بیشتر مورد علاقه مادر هستند، بیشتر پریشان احوال می شوند.»کارل پیلمر، استاد توسعه انسانی در دانشگاه کرنل نیز از جمله نگارندگان این مقاله پژوهشی است. سرمایه این پژوهش را انستیتو ملی سالمندی آمریکا فراهم آورده است.
پایگاه اینترنتی futurity.org به نقل از خبرنامه دانشگاه پردیو نوشت که این نتیجه بر اساس دو فاز از یک پژوهش گسترده مربوط به تفاوت‌های درون خانوادگی گرفته شده است. به گفته جیل سویتور، استاد جامعه شناسی دانشگاه پردیو « افرادی که از لحاظ احساسی و عاطفی بیشتر با مادر خود نزدیک هستند، هزینه بزرگی را می‌پرداند و این کودکان خیلی بیشتر علائم و عوارض افسردگی را نشان می‌دهند تا آنهایی که بزرگترین کشمکش‌ها را با مادران خود دارند که معتقدند آنها فرزندانی هستند که بیشتر مایه سرخوردگی‌شان را فراهم آورده‌اند.»
این یافته‌ها بر اساس فازهای اول و دوم مطالعه‌ای در مورد تفاوت‌های درون خانواده حاصل شده است. اطلاعات لازم برای این پژوهش از هفت سال تحقیق مجزا روی 725 فرزند بزرگسالان 309 خانواده که مادران آنها در زمان آغاز این پروژه در سال 2001 در سنین 65 تا 75 قرار داشتند، به دست آمده است. مورد علاقه مادر بودن در این پژوهش با توجه به چهار شاخص قرابت عاطفی، کشمکش، غرور، و سرخوردگی تعیین شده است.
مگان گیلیگان، استادیار رشته توسعه انسانی و مطالعات خانواده در دانشگاه دولتی آیوا و فارغ‌التحصیل دانشگاه پردیو می گوید: «هزینه احساسی که این افراد می پردازند، ناشی از تنشی است که فرزندان بزرگسال مورد علاقه مادر با توجه به قرابت عاطفی یا احساس مسئولیت بیشتر برای مراقبت احساسی از مادران سالخورده تحمل می‌کنند.»جزئیات و نتایج این پژوهش در Journal of Gerontology: Social Sciences ارائه شده و همچنین الگوهای نژادی نیز در آن مورد مقایسه قرار گرفته است.
مطالعات قبلی نشان داده بود که در خانواده‌های سیاه‌پوست قربت عاطفی بیشتری وجود دارد. حدود یک چهارم در خانواده‌های مورد مطالعه سیاه‌پوست بوده‌اند.جیل سویتور در این مورد می‌گوید: «یافته‌های ما نشان می دهد که مخصوصاً فرزندان خانواده‌های سیاه‌پوست که نسبت به خواهران و برادران خود بیشتر مورد علاقه مادر هستند، بیشتر پریشان احوال می شوند.»کارل پیلمر، استاد توسعه انسانی در دانشگاه کرنل نیز از جمله نگارندگان این مقاله پژوهشی است. سرمایه این پژوهش را انستیتو ملی سالمندی آمریکا فراهم آورده است.
