کد مطلب: 31398
تاریخ انتشار : يکشنبه ۲۴ خرداد ۱۳۹۴ ساعت ۱۴:۰۸
می‌گوییم عاطفه‌ها کم‌رنگ شده و عقلانیت در سراشیبی قرار گرفته است؛ به‌گونه‌ای کم‌سابقه به‌حال خود رها شده‌ایم و خود را گم کرده‌ایم.
می‌گوییم عاطفه‌ها کم‌رنگ شده و عقلانیت در سراشیبی قرار گرفته است؛ به‌گونه‌ای کم‌سابقه به‌حال خود رها شده‌ایم و خود را گم کرده‌ایم. با خویشتن خویش بیگانه شده‌ایم و از تاریخ و زندگی و احوال گذشتگان بریده و بی‌خبریم! خشک‌سالی سرزمین‌مان را و آلودگی هوا و ریزگرد‌ها، محیط زیست‌مان را تهدید می‌کند. بیکاری سبب شده است نیروی مولد کشور، روز‌ها در خواب و شب‌ها بیدار باشند و نظاره‌گر رژه اتومبیل‌های لوکس! نظام روابط اجتماعی خدشه‌دار و فرزندسالاری بر خانواده حاکم شده است. می‌دانیم غولی نبوده است که یک‌باره از چراغ جادوی افسانه‌ای سر برون آورده باشد؛ سال‌هاست بنا به علل و تحت‌تأثیر عوامل و انگیزه‌های نادرست، این «دمل چرکین» در پیکره جامعه‌مان نفوذ کرده است. روا نیست انگشت اتهام به‌سمت دیگری نشانه رود؛ خود را مبرا بدانیم و دیگران را مقصر و گناهکار جلوه دهیم. منطقی باشیم و بپذیریم، بخشی از آنچه در بالا اشاره شد، عکس‌العمل طبیعی رفتار، گفتار و کردار ناسنجیده و غیرعقلایی ما در گذر زمان است. پدیده‌ای که سال‌ها قبل برای اهل درک و فکر پیش‌بینی‌پذیر بود. دلسوزانی هم از سر وظیفه گفتند و نوشتند. کِشته‌ای که باید دیر یا زود درو می‌کردیم و حالا فصل برداشتش فرارسیده است.
چه‌بسا، اگر چاره‌ای اساسی اندیشیده نشود، مهارش دردسرآفرین و درمانش ناممکن خواهد بود! در چنین شرایطی بیش از گذشته، نیازمند روحیه تعاون، یاری و همکاری و پرهیز از فردگرایی هستیم. تکیه بر مؤلفه‌های فرهنگ تخصص‌گرایی، مدارا و ترویج کتاب‌خوانی و پرهیز از تظاهر، نیاز امروز ماست. بارها گفته شده است رقابت منفی و خودبزرگ‌بینی در عرصه‌های گوناگون، سبب کُندشدن توسعه در جوامع می‌شود. شایسته‌سالاری به‌جای گروه‌گرایی و باندبازی، راه‌حل عبور از این مشکل است. تهمت ناروا و شایعه‌پراکنی و به‌کار‌گیری واژه‌های نفاق‌بر‌انگیز و تحقیرآمیز به‌حتم نمی‌تواند به ایجاد روحیه همدلی منجر شود. همه اینها پدیده‌های دورازانتظاری نبوده و نیست. از یاد نبریم در آفرینش هر رویداد غم‌انگیز، همگان به نسبتی کم یا زیاد سهیم‌اند و بی‌تردید در قبال آیندگان مسئول و جواب‌گو هستیم. «از ماست، که بر ماست».
منبع : شرق
